පුංචි කුමාරිහාමිගේ වලව්ව

මට සිහිය එනකොට මම හිටියේ අපේ කාමරේ ඇඳ උඩ..

ඒක හරිම ලස්සනයි. අදත් මම ආවේ ඒ පාර්ක් එක මැද්දෙන්. 

මෙතනට ආවම හිතට හරිම නිස්කලංක බවක් දැනෙනවා..දැන් නම් ශීත කාලේ නිසා මේ පාර්ක් එකේ මල් නෑ..

හැම ගහකම කොල හැලිලා..පාලුවට ගිහින්..ඒත් වසන්ත කාලේට මේ උයන පුදුමාකාර ලස්සනයි..එක එක පාට මල් වලින් මුලු උයනම ලස්සන වෙනවා හරියට මල් වලින්ම හදපු ලෝකයක් වගේයි

ඒ වගේමයි වසන්ත කාලේට මේ උද්‍යානේ ලමයිගෙන්, වැඩිහිටියන්ගෙන්, තරුන අයගෙන් පිරිල ඉතිරිලා යනවා..

මම මේ හැම කෙනෙක් දිහාම පැත්තක ඉදන් බලන් ඉන්නකොට තමයි මම දැක්කේ උයන කෙලවරේ තියෙන ප්‍රතිමාව..

ඒ ප්‍රතිමාව අවුරුදු කීයක් නම් මෙහෙම බලන් ඉන්න ඇත්ද..

අද මේ වයසට ,ගිහින් ඉන්න වැඩිහිටි අය එදා පුංචි ලමයි විදියට, ඊටත් පස්සේ පෙම්වතුන් විදියට,,දෙමාපියන් විදියට මේ උයන එන්න ඇති..

එයාලගේ ජීවිත වල මොනතරම් වෙනස් වීම් වෙන්න ඇත්ද?

 ඒත් මේ ප්‍රතිමාව කිසිම වෙනසක් නැතිව එකම බැල්මෙන් මේ හැමදෙයක් දිහා බලන් ඉන්න ඇති..

මිගෙ හිතට ලොකු සාංකාවක් වගේම පාලුවක් දැනුනා..ඔබටත් එහෙමද?..

ජීවිතය පුදුමයි නේද ?



උයන් තෙර කෙලවරක
ගල් පිලිමයක් ලෙසට
බලා හිමි සැමදෙයම
වසර ගනනක් මෙහෙම

එදා ලපැටි දැරියක්ව
නුඹේ මව්ගේ සුරත ගෙන
කෙලෙදෙලෙන් සිනාසුන
නුඹ මෙදා පෙම්වතිය

නුඹෙ මවත් නුඹ මෙන්ම
ප්‍රේමයෙන් විකසිතව
මේ උයන්තෙරෙහි හිඳ
ගෙවූ කාලයක් ඇත..
නුදුරු දිනකදී නුඹ
එනු ඇතියි මවක් ලෙස
බලා ඉමි ගලක් ලෙස
ජීවිතයේ අරුම..

අම්මට හොඳටම හිනාලු..මේ පුංචි කෙල්ලගේ කපටි කම ගැන..

එදා කිරි බෝතලේ හොරෙන් බිව්ව අක්කට අද කිරි දැක්කම අප්පිරියයි..අදටත් "කිරී" කිව්වම එයාගේ කට නලියනවා..


සෝමා නැන්දගේ ආදර කතාව ඊලඟ කොටසෙන් කියන්නම්..අනේ ඉතින කියවන්න හොඳේ..නැතිනම් පුංචිගේ මහන්සිය අහක

ගඟක් ගලාගෙන යනවා රිද්මයටම ජීවිතේ ගලාගෙන යන්නේ නෑ..

එත් ගඟකට වගේම බාධාවල්,අතු ගංගා,හිරි හැර කරදර නම් අඩුවක් නැතිව ජීවිතේට ලැබෙනවා.

මටත් එහෙමයි..මම සාමන්‍යපෙල පන්තියෙ ඉගෙන ගන්නවා..අක්ක සාමාන්‍යපෙල කරලා ගෙදර..

එක දවසක් හදිසියේම පන්තියේ ටීචර්

"පුංචි ඔයාව ගෙදර එක්ක යන්න මාම ඇවිත්,දැන් ගෙදර යන්න"කිව්වා

මාව එක්කන් යන්න හදිසියේ අම්මගේ මල්ලි, අපිට හිටපු අම්මගේ එකම නෑයා, ලේසියෙන් එන්නෙ නැති බව මම දන්නවා.

විදුහල්පතිතුමීගේ කාමරේට දුවල ගිය මට දකින්න ලැබුනේ මාමගේ මැලවුන මුන..විද්හල්පතිතුමිත් මගේ දිහා බැලුවේ හරිම අනුකම්පාවෙන්
"ඇයි මාමේ"
"නෑ දුවේ පොඩි හදිසියක් යමු ගෙදර"

අපි කොහොම හිතුවත් ජීවිතේ කියන්නේ මහා පුදුම දෙයක් කියලයි මම නම් හිතන්නේ..

මමත් පුංචි කාලේ ඉදලම හරිම සාමන්‍ය ගෑනු ලමයෙක්..අනිත් හැම ලමයම වගේ මමත් ආස කරා ලස්සන ලස්සන මල් ගවුම් අඳින්න.බෝනික්කෝ නලවන්න..

 ඒත් බොනික්කන්ට නම් මමයි අක්කයි දෙන්නම හරිම අමුතු බයක් තිබුනලු පොඩි කාලේ..

ඒක ඇත්ත වෙන්න ඇති කියලා මට හිතෙන්නේ අදටත් මට ලස්සන ගවුම් පොඩියක් අන්දපු බොනික්කන් දකිනකොට අමුතුම හැගීමක් හිතට එන නිසයි..

 අම්මයි අප්පච්චියි දෙන්නම රැකියාව කරේ ගුරුවරු විදියට.ඒක නිසා අපි පුංචි කාලේ ඉදලම ජිවත් උනේ ඉස්කෝලෙක වගේ තමා.අප්පච්චි අපේ ගෙවල් ලඟම තිබ්බ ඉස්කොලේ විදුහල්පති උනේ මම සාමාන්‍ය පෙල පන්තියෙ ඉද්දී..අක්කා මට වඩා වැඩිමල් එක අවුරුද්දක් විතරයි.

 මම ඉපදුනේ මාතලේ..

ඒත් අප්පච්චිගේ රස්සාව නිසා අපි කෑගල්ලට පදිංචියට ආවා..

ඒත් මම නම් ආස මාතලේට..අත්ත්ම්මලා ගේ තියෙන්නේ කන්දක් උඩ. ඒකට ඒ පැත්තේ අය කියන්නේ "දුනුකේ වලව්ව" කියලා..

 අත්තාගේ අප්පච්චි ඒ කාලේ රටේ මහත්තයෙක්ලු... අත්තා නම් රස්සාවක් කරේ නෑ..ඒයාගේ වතුපිටි බලන් හිටියා.

අත්තම්මා නම් දැනුත් කියන්නේ "මොල්ලිගොඩලා රට පාවලා දුන්නේ නැත්නම් අපි අදත් මේ රටේ ඉහල තැන්වල ඉන්න උදවිය" කියලා

එහෙම කියන්නේ අත්තම්මලා ඇහැලෙපොල අධිකාරම්ට නෑකම් තියෙන නිසයි කියලයි අපේ අම්ම කිව්වේ...

 ආත්තම්මා මොනවා කිව්වත්. අපේ අප්පච්චිට විශ්ව විද්‍යායලයේදී අපේ අම්ම මුන ගැහිලා අම්මා එක්ක විවාහ නොවුනම් අපිත් නෑ කියලයි අපේ අක්කා කියන්නේ..

 මට ඉන්නේ එකම අක්කෙක් විතරයි..අපි දෙන්නා තමා අපේ දුක සැප බෙදා ගන්නේ..

 අක්කා ගොඩක් ලස්සනයි..ඒක නිසාම එයා හරිම ආඩම්බරයි..

 අත්තම්මා අක්කා දැක්කම කියන්නේ.."ඇහැලේපොල මහ කුමාරිහාමිත් තරුන කාලේ මේ වගේම ඉන්න ඇති කියලා"

 අම්මා නම් කියන්නේ ඇහැලේපොල කුමාරිහාමි කෙසේවෙතත් අක්කගේ ආඩම්බර කම නිසා බඳින්න කෙනෙක් දැන්ම හොයාගත්තේ නැත්නම් අක්කටත් වෙන්නේ නැන්දම්මලා දෙන්නා වගේ ගෙදරට නාකි වෙන්න තමා කියල.

 අම්මා නම් කියන්නේ ඇහැලේපොල කුමාරිහාමි කෙසේවෙතත් අක්කගේ ආඩම්බර කම නිසා බඳින්න කෙනෙක් දැන්ම හොයාගත්තේ නැත්නම් අක්කටත් වෙන්නේ නැන්දම්මලා දෙන්නා වගේ ගෙදරට නාකි වෙන්න තමා කියල.

 ඇහැලේපොල මහ දිසාව අත්තමගේ පැත්තෙන් නෑයෝ වෙනවා කිව්වට මම නම් කවදාවත් ඇහැලේපොල වලව්ව ඇතුලට ගිහින් නෑ..ඒකේ තියෙන අමුතු අද්භූත කමටයි..තව මොකක්ද විස්තර කරන්න බැරි පෙනුමකුයි නිසා මම ඒකට ටිකක් බයයි.

 අනිත් එක මම අහන් ඉඳලා තියෙනවා අත්තම්මලාගෙ වලව්වේ වැඩට එන ඩිංගිරි, අත්තම්මා එක්කල කියනවා මහ කුමාරි හාමි තාමත් ඉඳලා හිටලා පාන්දර වලව්වේ පැත්තට අඩාගෙන දුවගෙන එනවා කියලා.. ඩිංගිරි ඒක කියන්නේ ඇස් උඩ තියන්

"අපොයි අපේ මැනිකේ දරු දෙන්න කඩුවෙන් කපලා මරලා. දොනියැන්දා වනේ කොටනකොට අම්මෙක් කොහොම ඉවසන් ඉන්නද..එකමයි මහ කුමාරි හාමි රජාට සාප කරයි කියන්නේ"...

ඇහැලේපොල කුමාරි හාමි වැවට බිලි කරන්න කලින් රාජ්සිංහ රජ්ජුරුවන්ට සාප කරපු බව මාත් අහල තිබුන..

ආයිත් එන්නම් මේ විස්තර කියන්න..අදට ඇති.