පුංචි කුමාරිහාමිගේ වලව්ව

ජීවිතය වහගෙනම අඳුරු වලාකුළු පාවෙමින් තිබ්බා.අහස අඬන්න වගේ කලු කරලා තිබ්බාත් වැස්සේ නෑ. කළුවරට කොහොමත් බය මම අද මේ මූසල පාළු කළුවරට මූණ දෙන්නේ කොහොමද කියලා අමුතුවෙන් හිතුවේ නෑ.

අන්තිමේ හැමදෙයක්ම අවසානයේ අත්තම්මා ජයගත්තා..
තමන්ගේම පුතාගේ අවමගුල උණත් එයා ඒ ජයග්‍රහණය භුක්ති  විඳිනවා මම එයාගේ යට ගිලුන දෑස් වලින් දැක්කා.


එදා රෑම අත්තම්මා අප්පච්චිව මාතලේ එයාලගේ පරණ වලව්වට ගෙනිච්චා..

අම්මා හිටියේ හරියට හීනෙන් ඇවිදිනවා වගේ..කිසිම වචනයක් අම්මා කටින් පිට කරේ නෑ..සැරෙන් සැරේ හූල්ල හූල්ල මොන මොනවද මුමුණවා මම දැක්කා..


මම අම්මා ළඟට ගියාම ගොඩක් අසරණ තාලෙට මගේ මූණ දිහා බලාගෙන හිටපු අම්මා දැක්කාම අප්ප්ච්චි ගැන වගේම අම්මා ගැනත් මගේ පපුව පැලෙන්න තරම් දුකක් දැනුණා.

තරුණ ගෑනු දරුවෝ දෙන්නෙක් එක්ක ලොකේ තනි උණා වගේම සැමියාගේ පරපුරේ කෙනහිලි ඉවසන්න සිදුවීමත් තරුණ ගැහැනියකට කොහොම දැනෙන්න ඇද්ද කියලා මට තෙරුණෙ නෑ.

අම්මගේ ජීවිතේ අහිමි වීම්, හිමි වීම් වලට වඩා වැඩි උණේ අම්මගේ ලැබීමද කියන්න මම අදටවත් දන්නේ නෑ..


ඒ වෙනකොට මට අවුරුදු 17ක් ඉවර උන විතරයි.ජීවිතේ ගලාගෙන යන්නේ අපිට ඕනේ විදියට නෙමෙයි කියලා ඒ වයසට මට හිතුනේ නෑ. මම දැක්කේ ඒ තාක් කාලයක් මේ ජීවිතේ ලස්සන විතරයි..

අපි ගොඩක් ලොකු සල්ලි කාරයෝ නොවුණත් අප්පච්චිත් අම්මත් අපිට කිසිම දේකින් අඩුවක් කරේත් නෑ.

අපිට තිබ්බේත් හරිම අහිංසක සරල බලාපොරොත්තු විතරයි.
ජීවිතය කියලා මම දැක්කේ අම්මයි, අප්පච්චියි, අක්කයි, ඉස්කෝලෙයි විතරමයි...

ඊට අමතරව අත්තම්මලාගේ අමුතු වැඩ දැක්කේ නිවාඩු කාලේට තමයි.

ඒත් ජීවිතය ඊට වඩා ගොඩක් අමුතු වේදනාවලින් පිරුණ එකක් කියලා මේ හැම දෙයක් අස්සේම මට දැනෙන්න උණා.

අප්පච්චිව අරන් ගියාට පස්සේ අපිත් වාහනේක නැඟලා කෑගල්ලේ ඉඳන් මාතලේට යන්න පිටත් උණා..

දැන් මතක් කරනකොට නම් ඒ වෙලේ හිටියේ කවුද කියලා කිසිම මතකයක් නෑ..ගියේ කොහොමද ,කාත් එක්කද කියලා කිසිම කල්පනාවක් නැති උනත් ඒ වෙලේ හිතට දැනිච්ච පාළුව,අසරණ කම අදටත් ඒ විදියටම මට දැනෙනවා..

අක්කා පිළිමයක් වගේ ඔහේ බලාගෙන හිටියා..වෙලාවකට ඒ ශාන්ත ඇස් වල වියරු බැල්මක් තිබ්බද කියලත් හිතෙනවා.

අම්මා නම් හිටියේ වෙනම ලෝකෙක..මට දැනිච්ච බය,අසරණ කම ,දුක කියාගන්න කෙනෙක් හිටියේ නෑ..මම අක්කගේ උකුලේ ඔළුව තියාගෙන හිටියා..ඒයා මගේ ඔළුව හිමීට අතගාද්දී මගේ ඇස් වලින් නොනවත්වාම කඳුළු ගලා ගෙන ගියා.

මට මතක විදියට අපි ගියේ රෑක.  අප්පච්චිව ඒ පරණ වලව්වේ මැද සාලේ බොහොම ගරු ගාම්භීරව තැන්පත් කරා. අප්පච්චි කිසිම දෙයක් නොවුනා වගේ හිනා වෙවී නිදියන් හිටියා..

අපි තුන් දෙනාත් අමුතු ලොකෙකින් ආව අමුත්තෝ තුන් දෙනෙක් වගේ බලන් හිටියා..ගමේ හැමෝම වගේ වලව්වට ඇවිත් හිටියද මංදා..හැමෝම අපි දිහා බැලුවේ හරිම අනුකම්පාවෙන්..

"අනේ අපොයි ඉතින් ඒ පරම්පරාවත් ඉවරයිනේ..දැන් ඉතින් මක්කටෙයි මේ වලව්"

"ඇහැළේපොළ මහ කුමාරිහාමිගේ ශාපය පරම්පරාව ඉවර වෙනකම්ම ආවනේ දෙයි හාමුදුරුවනේ"

ගමේ ගෑනු තැන් තැන්වලට මුමුනණ කොට නම් මට ආවේ කේන්තියක් වගේම කුතුහලයක්.

අප්පචිචිගේ මරණයත් එක්කමයි ඒ පරම්පරාවේ හැංගුන රහස් හොයන්න ඕනේ කියන අදහස මගේ හිතට ඇතුල් උනේ.

ඒ ගමේ හිටිය හැමෝම ඉස්සර වැඩ කරලා තියෙන්නේ මේ වලව්වේ.එත් අත්තා ටිකෙන් ටිකෙන් පිරිහෙන කොට ගමේ මිනිස්සුත් වෙන වෙන රාජකාරි වලට යොමු වෙලා තියෙනවා..

අපේ අත්තම්මා ඒත් තාමත් හිතන්නේ මුලු ගමම එයාගේ සේවකයෝ කියලයි.

උඩරට ගෑනු උදවිය කොහොමත් අහංකාරයි කියලා කිව්වට.අත්තම්මගේ තිබ්බේ ආඩම්බර කමට වඩා උද්ධච්ච නපුරු කමක්.

අපි පුංචි කාලේ ඉඳලම ගමේ ආවම අපිත් එක්ක එකතු වෙලා සෙල්ලම් කරපු එකම ගෑනු ළමයෙක් හිටියා..අත්තම්මා වෙන ගමේ ළමයි එක්ක සෙල්ලම් කරන්න අපිට ඉඩ තිබ්බේ නෑ..

"ඔය ගමේ ඉන්න නැහැදිච්ච එවුන් එක්ක පෑහෙන්නේ නෑ මේ වලව්වල ළමයි" අත්තම්මා කිව්වේ එහෙම..

ඒත් වලව්වට උදව්වට එන  සොපිනා උන්දගේ මිනිපිරි කුමුදු එක්ක සෙල්ලම් කරාට අත්තම්මා බාධා කරේ නෑ..

කුමුදු ගැන ටිකිරි නැන්දම්ම නම් ගොඩක් කරුණාවෙන් කතා කරා..මද්දු නැන්දම්මා නම් කොහොමත් නපුරුයි.

මම හිතන්නේ කුමුදු අපේ අක්කගේ වයස වෙන්න ඔනේ..ඒත් එයා දැන් ඉස්කෝලේ යන්නේ නෑ..

මම තනියෙන් වලව්වේ කාමරේක ඇඳ උඩ වැටිලා ඉන්නකොට  කුමුදු  මගේ ඇඳ ලඟ හිටගෙන හිටියා..

"දැන්  අඬලා මොනා කරන්නද චුටි මැණිකේ..ලොකු අප්පෝ ගෙනාපු ආයුෂ ඉවර ඇති"

හැමෝම පුරුද්දෙන් කියන ඒ වචන ටිකම තමා කුමුදු ගෙනුත් කිය උනේ..ඒත් ඒ වචන වල අමුතු ලෙංගතු බවක් මට දැනුණා. මට හිතුණේ කුමුදුත් මගේ සහෝදරියක් වගේ කියලයි.

ඇත්තෙන්ම අපි අතර පුදුමාකාර සමානකමකුත් තිබ්බා

මම ඇඳට වෙලා ඔහේ බලාගෙන හිටියා.ජීවිතේ මොන විදියකට ගලාගෙන යයිද කියන එකනම් මට හිතාගන්න බැරි උණා
එක එක උදවිය අප්පච්චි බලලා යන්න එන වග මට කතා බහෙන් තේරුණා.

අපි පුංචි කාලේ නිවාඩුවට අත්තම්මා බලල යන්න වලව්වට ආවත් අම්ම නම් ආවෙම නැති තරම්..

ඒ දවස් වල ආවම අත්තම්මගෙයි ටිකිරි නැන්දම්මගෙයි ඔනේ කමට දවසක් දෙකක් නතර උණත් අප්පච්චි ඉක්මනින් එනවා අපිව එක්ක යන්න.අම්මට අපි නැතිව ඉන්න බෑ කියල.

අපි ලොකු මහත් උණාට පස්සෙ නම් අම්මා කවදාවත් අපිට රැයක් වලව්වේ ගත කරන්න දුන්නේ නෑ.

අම්මාගේ ඇස් මානයෙන් පිට දවසක් ගත කරන්න දෙන්න අම්මා කැමති උණේම නෑ..අපි ආ පයින්ම අනිත් පැත්තට දුවනවා කියලා අත්තම්මා හිටියේ අම්මා එක්ක තරහින්..

"ඒ ඉස්කුරුප්පුව හිතන්නේ මගේ මිනිපිරියන්ට තියෙන්නේ එයාගේ ලේ විතරයි කියලා"

අත්තම්මා සමහර දවස්වලට එහෙම කියලා අපි යනකොට අප්පච්චිට දොස් කිව්වා.

මම හිතන්නේ අපි ලොකු මහත් උණාට පස්සෙම රැයක් වලව්වේ හිටියමයි.ඉස්සර අක්කයි මායි ආවම වලව්වට හැමතැනම ඇවිදිනවා..ඒත් අත්තම්මා පිටිපස්සේ ගබඩා කාමර වලට නම් නිකන්වත් යන්න දුන්නේ නෑ.

දිගටම අපේ ජීවිත ගෙවන්න වෙන්නේ මේ වලව්වේ කියලා ඒවෙලේ නම් මට හිතුණේ නෑ.

මම නිදියන් ඉන්න කාමරේට අප්පචිචිව හොඳට පෙනුණ.ගොඩක් රෑ වෙලා මම හිතන්නේ පාන්දර දෙකත් පහුවෙලා හැමෝම වැටුණ තැන්වල නිදි..

එළියෙ නම් එක එක ශබ්ද ඇහෙනවා. නිදි මරන්න ආපු ගමේ අයගේ කතා බහ..ඒත්  වලව්ව ඇතුළේ මහ හිස් පාළුවක්..මට ඒ නිහඬ බව දරාගන්න බැරි උනා.

මම ඔහේ පාවෙන හැගීමකින් අප්පච්චි දිහා බලන් හිටියා.අප්පච්චි ළඟ කිසිම කෙනෙක් හිටියේ නෑ හැමොම හිටියේ ඈතින් වාඩිවෙලා..

හදිසියේම මම දැක්කා නිලමේ ඇඳුමක් ඇඳගත්ත කෙනෙක් අප්පච්චි ළඟ හිටන් ඉන්නවා.ඒ මූණේ තිබ්බේ අමුතුම බැල්මක්. ඒක වෛරය මුසු උන ජයග්‍රාහී හැඟීමක්..

මම ඒ මූණ දිහා බලන් ඉන්නකොට ඒ කෙනා මගේ මූණ උස්සලා මගේ දිහා බැලුවා..ඒ බැල්මත් අමුතු හිනාවත් මට හොදටම හුරු එකක්.මගේ හදවත කියාගන්න බැරි බියකින් තිගැස්සුවා..මමත් නොදැනුවත්ම මගේ ඇස් පියවෙලා හිස බර වෙනවා මට මතකයි.....