පුංචි කුමාරිහාමිගේ වලව්ව

පරිසරය මලානික වෙලා අඳුර ගලාගෙන එනවා. අශ්වගාලේ ඉන්න අපිට අපිව විතරයි පෙනුණේ. මගේ හිතට දැනුණේ පුදුම බයකුත් තැතිගැනීමකුත්.

අපි තුන්දෙනාම හුස්ම සද්දෙවත් පිටට නොයන්න ගැහී ගැහී බලන් හිටියා.බයෙන් ගැහෙන කුකුල් පැටවු තුන්දෙනෙක් වගේ අපි බලන් හිටියේ අර ගෑනු කටහඩකින් කෑ ගහපු ශබ්දයක් ආ කාමරේ දොර දෙස.


නැවතත් ඒ විලාපය එක්කම කවුදෝ පිරිමියෙක්ගේ ගෝරනාඩුවකුත් කිසියම් දෙයක් පෙරළෙනවත් ඇහෙන්න වුණා.
කුමුදු ඇගේ සීතල අතින් මාව තද කරලා අල්ලගත්තේ කිසියම් පිළිසරණක් පතාගෙන වගේයි.

ඒත් එක්කම ඇරුණ දොරෙන් දාඩිය මුගුරු හලාගෙන යකෙක් වගේ එළියට ආව තේගිරිස් දුටුවම අපි තිදෙනාම පුදුමයටත් බියටත් පත් වුණා.

තේගිරිස් එකපාරටම අපි ඉන්න දෙසට ආවත් අපි ඉදිරියෙන් ඉද්ද ගැහුවා වගේ නැවතුණා. අක්කගේ මූණ දෙස ටිකක් වෙලා බලන් හිටපු ඔහුගේ ඇස් බයෙන් හීන්වෙනවත් කට ඇඹරෙනවත් මම හොදින්ම දුටුවා.

"කුමාරිහාමි" කියමින් යටිගිරියෙන් කෑ ගසමින් තේගිරිස් එතැනින් පැන දුවනවාත් සමගම අපිත් අනිත් පැත්තට වලව්ව දෙසට දිව ගියා.

"චූටි මැණිකේ මම හෙට එන්නම්" කියාගෙන කුමුදු අපෙන් වෙන්වුණේ තාමත් බියෙන් ගැහෙන හිතින් කියලා මට තේරුණා.

වලව්වේ ඇතුළෙන් අත්තම්මා පිරිත් කියන හඬ ඇරුණම කිසිම ශබ්දයක් ඇහුණේ නෑ. අක්කා අම්මා ඉන්න කාමරේ දෙසට ගියත් මට හිතුණෙ ටිකක් තනියෙන්ම සිද්ධ වුණ දේ පිළිබදව නැවතත් සිතන්න. මම හෙමිහිට වලව්වේ බරාදයට ඇවිත් එහි පුටුවකට බර වුණා.

ඇත්තෙන්ම ඒ පාළු කාමරේ ඇතුළෙන් ඇසුණේ ජීවත් වෙන ගැහැනියක්ගේ හඩක් නම් ඇය එම කාමරේ බලෙන් සිර කරගෙන සිටිනවා විය යුතුයි මට සිතුණා.

තේගිරිස් අක්කා දුටුවිට බියෙන් වෙව්ලා කුමාරිහාමි යැයි කෑගැසූ අවස්ථාව මතක් වී මගේ මුවගට සිහින් සිනාවක් නැගුණත් ගොළු තේගිරිස්ගෙන් මේ පිළිබදව අසා දැනගන්නටනම් මේ ආත්මයෙදි බැරි බැව් සිහිපත් වී මට දැනුණේ කණගාටුවක්.

තේගිරිස් අක්කාට කුමාරිහාමි යැයි බිය වීමත් සමගම මම එදා නිදා සිටියදී දුටු කාන්තාවත් වලව්වේ කාමරයක් එල්ලා තිබෙන පින්තුරේ ඉන්න කාන්තාවත් අතර ඇති සම්බන්ධයත් මට සිහිවුණා. අක්කාගේ මුහුණෙත් මේ කාන්තාවගේ මුහුණෙත් ඇති සමීපත්වය තේගිරිස් බියපත් කරන්නට ඇතැයි මම සිතාගත්තා.

උදෑසනම පහළ මිටියාවත දෙසින් මීදුමත් එක්ක ගලාගෙන එන හිරු එළිය මුලු පරිසරයම අමුතු ලස්සනකින් පුරවනවා.

චූටි නැන්දා රටා හිටින්න මිදුල අතුගානවා.

ලොකු නැන්දා මෙන් නොව චූටි නැන්දා තරමක් කාරුණික තැනැත්තියක්. ඇගේ මුහුණෙන් වැඩි වයස්ගත පෙනුමක් තිබුණෙ නැති මුත් ඇයත් විවාහ නොවී සිටින්නේ වලව්වේ ආර්ථිකය මේ සියලු දෙනාවම අසරණ කර තිබෙන නිසයි.

ජීවිතය ගෙවන්න මුදල් අවශ්‍ය බව මට ඒ වෙනකොට වැටහී තිබුණ මුත් මේසා විශාල ලෙස මුදල් අපේ ජීවිත පාලනය කරන බව තේරුම් ගියේ වලව්වේ පදින්චියට පැමිණි පසුයි.

අත්තම්මගේ අණසක යටත් වී ජීවිතය ගෙවා දමනවාද නැතිනම් මෙතනින් පලායනවාද යන්න ජීවිතය ඉදිරියේ තිබූ විශාල ගැටලුවක් උණත් එයට සාර්ථකව මුහුණ දෙන්න තරමට මා මුහුකුරා ගොස් සිටියේ නැහැ.

"දැන් ඉතින් ඔයා දෙන්නා මේ වලව්වේම නැවතුනාට කමක් නෑ අම්මට කියලත් ගුණයක් නෑ නේ.ගෑනු ළමිස්සියෝ දෙන්නෙක් තනිකරන්න බෑ අද කාලේ. මොනා උණත් අපේ පරම්පරාවේ ලේ නොවැ"

අත්තම්ම අපිව හොයන් ඇවිත් නියෝගයක් නිකුත් කරා.

 "එතකොට අපි ඉන්නේ මෙහෙමද හැමදාම" අක්කා ඇසුවේ සැරෙන්.

"නෑ සුදු මැණිකෙලාට වලව්වේ අනික් කෑල්ලේ ඉන්න පුළුවන්" අත්තම්මා කිවේ කරුණාවක් මවාගෙන.

වලව්වට යාබද තවත් කොටසක් වසා දමා තිබුණා. ඒක ඉස්සර අමුත්තන් පැමිණිවිට භාවිතා කරපු එකක් කියලයි ඩිංගිරි අම්ම නම් කිව්වේ. දැනට වසා දමා තිබෙන් ඒ කොටසට වලව්ව ඇතුළෙනුත් පිටතිනුත් පිවිසිය හැකියි..

"හෙට අනිද්දට ගිහින් එහේ ගෙදර තියෙන බඩු මුට්ටුත් අරන් ඇවිත් ඒ කෑල්ලේ පදිංචි වෙන එක හොදා..මම තේගිරිස්ට කියලා ඒ පැත්ත අස්පස් කරවලා දාන්නම්"..

අත්තම්මා කියවන් යන්නේ අපේ හැමොගෙම ජීවිත වල අයිති කාරයා එයා වගේ. අම්ම ඔහේ හිස් බැල්මෙන් පොඩි දරුවෙක් වගේ බලන් ඉන්නවා.

අක්කනම් හිටියේ දත්මිටි කකා කෝපයෙන් බව ඇගේ මූණේ ඉරියව් වලින් මට දැනුණා.
"එතකොට අපේ ඉස්කෝල" මම ඇහුවේ මට තිබ්බ ඊළඟ ප්‍රශ්නය ඒක නිසා.

"සුදු මැණිකේ නම් දැන් උස්සපෙල ඉවරනේ..ආයේ මොන විශ්විද්‍යාලද ..චූටි මැණිකෙට මේ ගමේ ඉස්කොලෙට යන්න බැරුවයි."

අත්තම්ම කියන්නේ හරිම සැහැල්ලුවෙන්..

"නෑ නංගි ගමේ ඉස්කොලෙට යන්නේ නෑ..එයාව හොද ඉස්කෝලෙකට දාන්න ඕන..අනික මගේ විශ්විද්‍යාල ගමන නවත්තන්නෙත් නෑ. අප්පච්චිගේ එකම ආශාව අපි ඉහළට ඉගෙන ගන්නවා දකින එක. අපි ඒක කොහොම හරි ඉෂ්ට කරන්න ඕන"..

අක්ක කීවේ කෙළින්ම කිව්වේ අත්තම්මගෙ මූණ දිහාව බලන්.අත්තම්මා ගැස්සිලා වගේ බලන් හිටියා.

"බලනන්න්කෝ අම්මේ මේකිගේ කටේ හයිය"
ලොකු නැන්දා කීවේ තරහින් පුපුර පුපුරා.ලොකු නැන්දගේ හිතේ අක්කා ගැන ඉර්සියාවක් තිබ්බා.සමහරවිට ඇගේ පෙනුමත් එඩිතර කමත් නිසා වෙන්න ඇති. ඒත් ඇය එළිපිට අක්කට වෙනසක් දැක්වූයේ නම් නෑ.

අම්මගේ තත්වය එන්න එන්නම වැඩි උණා මිසක් අඩුවක් දකින්නට හැකිවූයේ නෑ. අපි දෙදෙනා ඇයව පොඩි දරුවෙක් වගේ බලා කියාගත්ත මිසක් ඇයට අවශ්‍ය ප්‍රතිකාරයක් කරන්න තරමට අපිට අවබෝධයක් හෝ හැකියාවක් තිබ්බෙත් නෑ.

දින දෙකකට පසුව අප දෙදෙනා සහ අත්තම්මාත්,අපේ නිවස කරා ගියා. වසා දමා තිබූ නිවසට ඇතුළු වූ මට අප්පච්චිගේ සුවදත් හිනාවත් දැනෙන්න වුණා.
අපේ කාමරයේ ඇඳ වෙත දිව ගිය මා කෑ ගසා හිතේ හැටියට අඬා වැටුණා..දෙවියනි සැබැවින්ම අපේ ජීවිතවලට සිදුවූයේ කුමක්ද.දෛවය මිනිසුන්ගෙන් මෙසේ පළිගැනීම මොන්තරමට සාධාරණදැයි මා මගෙන්ම අසා ගන්නවා ඇර කාගෙන් විමසා දැනගන්නද.

"දැන් අඬලා ඔයත් ලෙඩ උණාම මම තනිවෙනවානේ නංගී" අක්කා කඳුළු බේරෙන දෑස් පිසදමමින් පවසද්දී මට අප දෙදෙනා ගැනම ඇතිවුණේ අසරණ කමක්..

"කෝ මේ ළමයි මේවා අස් කරගන්න උදව් උණා නම් හොදයි නේද" අත්තම්මා කෑ ගහ ගහ අණ දෙමින් සිටියා. ඇය විසින් අත් උදව්වට ගෙන ආ මිනිසුන් අපේ කැමැත්තක් විමසීමක් නැතිවම අපේ බඩු බාහිරාදිය සියල්ලම ලොරියකට පටවමිනුයි සිටියේ..
‍
අක්කත් මමත් අම්මත් අප්පච්චිත් සමග ඉතාමත් ප්‍රීතියෙන් සැහැල්ලුවෙන් ජීවිතය ගෙවා දැමූ මේ සොඳුරු නිවස මින් පසු අපට අයිතියක් නැති බව සිහිවීමෙන් මගේ හදවතට යවුල් පහරවල් අන්නිනාක් මෙන් වේදනාවක් දැනුනා.

අප කුඩා කල පටන් හැදුනු වැඩුන මෙම නිවසත් පරිසරයත් හැර දමා යාම මට නම් සිහිනයක්.
අප්පච්චි විසින් අවසාන වරට පාසල් යාම සදහා අඳිනු ලැබූ කමිසය ඇඳුම් රාක්කයේ එල්ලෙමින් තිබුනා. අප්පච්චිගේ බෑගයත් උපැස් යුවලත් ඒ අසලම වූ පොත් මේසය මත තබා තිබුනේ පෙරදිනද අප්පච්චි මේවා භාවිතා කල බව අඟවන්නට මෙන්..දෙනෙත් වලින් නොනවත්වාම කඳුලු ගලද්දී මා අප්පච්චිගේ සිහිවටන සියල්ලම බෑගයක අසුරන්නට ගත්තේ අසිහියෙන් වගේ.