පුංචි කුමාරිහාමිගේ වලව්ව

පාළු වලව්ව ඇතුළේ කිසිම සද්දයක් නෑ. හැම කෙනෙක්ම ජීවත්වෙන්නේ මළගිය අය වගේ.

අත්තම්මා හීන් කෙදිරියකින් ඇඳේ අනිත් පැත්තට හැරෙනවා මම ඇගේ කාමරේ ළඟින් යනකොට දැක්කා. පාළුවත් අමුතුම ගුප්ත බවත් කැටිවුණ මේ වලව්වේ මගේ මුළු ජීවිත කාලේම දිය කරලා අරින්න මට නම් කොහෙත්ම උවමනාවක් නැති බව මගේ සිතට තදින්ම දැනෙමින් තිබුණා

අක්කත් මමත් කුමුදු හොයාගෙන හෙමිහිට වලව්ව පිටුපසට ඇදුණා. වලව්ව්වේ මුල් කොටසින් එළියට එනකොට හමුවෙන්නේ විශාල මැද මිදුලක්.මේ මැද මිදුලේ බුදුන් වදින්න හැකිවෙන්න කුඩා බුදුගෙයකුත් වතුසුදු ගසුත් පිරිලා තිබ්බා.
උදේට හවසට උයන් ගෙයි උදව්වට ඉන්න ඩිංගිරි මල් කඩල අත්තම්මට බුදුන් වදින්න මල් ආසනය හදලා දෙනවා. මොනතරම් බුදුන් වැන්දත් අත්තම්මා හිතින් මොනතරම් කුරිරුද කියලා හිතේද්දී මට දැනුණෙ ලොකු කලකිරීමක්.

කුමුදු අපි එනකන් බලන් හිටියේ වලව්ව පිටුපස්සේ මඩුවේ. අක්කත් මාත් කුමුදුට ලංවුනේ කුතුහලය පිරිලා ඉතිරිලා ගිහින්.

"මොනවද කුමුදු ඔයා කියන්න ඕනේ කිව්වේ" අක්කා ඇහුවෙන් රහසින් වගේ.
"සුදු මැණිකේ, ලොකු මැණිකේ හිතන් ඉන්නේ ඔයාලව හැමදාම මෙහේ නවත්තගන්න. ඉස්කොලේ මැණිකේගේ ඔළුව නරක් වෙලා කියලයි එයාලගේ කතාව."

"ඉතින්"..?? අක්කා ඇසුවේ ඇස් විශාල කරගෙන කුතුහලෙන්.

"ඉතින් සුදුමැණිකෙලාගේ කෑගල්ලේ ගෙදර කුලියට දීලා ඔයාලව මෙහේ නවත්තගෙන ඉස්කෝලේ මැණිකෙගෙයි ටිකිරි අප්පුගෙයි පඩියත් ලොකු මැණිකේ අතට ගන්න බණ්ඩාර මැණිකේත් එක්ක ඊයේ දවල් කතා වෙනවා අපේ කිරිඅම්මට ඇහිලා"

බණ්ඩාර මැණිකේ කියන්නේ ලොකු නැන්දට. ලොකු නැන්දා කිසිම දිනක අපට කරුණාවක් දැක්වූ කෙනෙක් නෙවෙයි. ඇගේ විශාල ඇස්වල මා කුඩා කල සිටම දුටුවේ අමුතුම මායාකාරී බවක්.
විවාහ වන වයස පසුවී බොහෝ කල් ගියත් ඇය සිටියේ කවදා හෝ ඉතා උසස් කෙනෙකු සමග විවාහවීමේ බලාපොරොත්තුවෙන්.

අක්කා කිසිම දෙයක් නොකියා කල්පනාබර මුහුණක් මවාගෙන ඈත මිටියාවත දිහා බලන් ඉන්න හැටි මට පෙනුණා.
අපි දෙදෙනාත් අම්මාත් ගංවතුරකට හසුව ගහගෙන යන කුඩා කුහුඹුවන් තිදෙනෙක් මෙන් නොවේදැයි සිතෙත්ම මට ඉතා බර සුසුමක් පිටවුණේ නොදැනුවත්ම.

"හූල්ලන්න ඔනේ නෑ නංගී.. ඔයාටයි අම්මටයි මම ඉන්නවා. මම ඉන්නකන් අත්තම්මලාට ඕනේ විදියට අපිව නටවන්න එයාලට බෑ"

අක්කා කිව්වේ මගේ අත දැඩිව මිරිකාගනිමින්. මම අක්කගේ දෑස් දෙස බැලුවම දැක්කේ අර වහල තිබ්බ කාමරේ බිත්තියේ ඉන්න කුමාරිහාමිගේ දෑස්වල තිබ්බ එඩිතර බැල්මමයි. පුදුමයක් වගේම මගේ හිතට ලොකු ශක්තියකුත් දැනුණා.

"සුදු මැණිකේ මොනවද කරන්න හිතන් ඉන්නේ" කුමුදු ඇහුවේ ටික වෙලාවකට පස්සේ.
"තාම නම් අදහසක් නෑ කුමුදු.. මේ ගැන අපිට වඩා තේරුමක් තියෙන කෙනෙක් ගෙන් අහන්න ඕනේ.." අක්කා කීවේ කල්පනාවෙන් පිරුණ මූණෙන්..

"පරිස්සමින් සුදු මැණිකේ මේ වලව්වේ ඉන්න නපුරු මැණීකෙලා කැමති නෑ ඉස්කොලේ මැණිකේ ජීවත් වෙනවටවත්."..

කුමුදුගේ කතාව ඇහුවම මගේ හිත කියාගන්න බැරි බයකින් පිරුණා.

"අනේ අක්කේ අම්මා"..මම කීවේ වෙව්ලන හඩකින්...
"ඒ තරම් දෙයක් නම් කොහෙද කුමුදු මම ජීවත්ව ඉද්දී"..
අක්කා අමුතු හඬකින් කියද්දී මට දැනුණේ එයා නෙමෙයි වෙන කෙනෙක් කතා කරනවා වගේ කියලා.

ටික ටික අඳුරෙන් වැහෙන වලව්වත් වලව් වත්තත් හිතට ගෙන එන්නේ සතුටක් සැනසීමක් නම් නෙමෙයි.
එක පසකින් බැලුවාම පෙනෙන වලව්වේ පැරැන්නන්ගේ දැවැන්ත සොහොන් කොත් මගේ සිතට ගෙනාවේ මහා පාළු හැඟීමකට මුසු වුණ බියක්.කලකට ඉහත ඉතාමත් සශ්‍රීකව තිබෙන්නට ඇතැයි සිතෙන අතීත සිහිවටන වලව්ව පුරාම තිබ්බා.

අපි හිටියේ මීට කාලෙකට කලින් වලව්වේ අශ්වගාල කියල හිතන්න පුළුවන් ස්ථානෙක.එතැන තිබ්බ අශ්ව කරත්තයත් අශ්ව ලාඩමුත් ඊට සාක්ෂි දුන්නා. නොයෙකුත් පරණ බඩු පුරවලා තිබ්බ ඒ අශ්ව ගාලට එහා පැත්තෙන් කුඩා කාමරයක් තිබුණා.
කාලෙකින් කිසිවෙක් එහි නොගිය බවක් පෙනුණත් ඒ කාමරයේ දොරට දමා තිබ්බ ඉබ්බ නම් මලකඩ කාලා නෑ නේද කියන එකත් මගේ හිතට දැනුණා

එක්වරම ඒ කාමරය දෙසින් බඩු මුට්ටු වගයක් පෙරළෙන හඬකුත් ගැහැනියක් යටි ගිරියෙන් කැ ගසනවත් ඇසුණ අපි තිදෙන එකිනෙකාගේ දෑත් පටලවා ගත්තේ කරන දෙයක් හිතගන්න බැරිව

.....තවත් කොටසකින් හමුවෙමු.....