පුංචි කුමාරිහාමිගේ වලව්ව

අවුරුද්දක් ඉවර වෙලා තවත් අවුරුද්දකටත් ලංවෙලා. 2012 ගෙවෙන්න ඔන්න මෙන්න කියලා තියෙද්දී තමා මටත් මේ වලව්වක් කියලා එකක් තියෙන වග මතක් වුනේ.

ඔන්න ඉතින් පුංචිත් අවුරුද්දක් තිස්සේ අවාරෙට පොල් වැටෙනවා වගේ බ්ලොග් එකක් ලිව්වා. ලිව්වා කිව්වට ලියනවට වඩා නොලිව්වා ඒ වගේම තමයි "කුමාරිහාමි" නව කතාව ලියන්නේ නෑ කියලා අපේ යාළුවන්ගෙන් බැනුමුත් ඇහුවා..

ඉතින් ඔන්න ඔහොමයි 2012 අවසානය කරා ලං වුනේ. හිනාවුනා, ඇඬුවා, ලංවුනා, ඈත්වුනා, හැම දෙයක් එක්කම තවත් අවුරුද්දක් ගෙවිලා ගියා. අපිත් කූඩු කරපු සත්තු වගේ උදේ වැඩට ගිහින් හවසට මේ තට්ටු ගෙවල් වල කූඩු උනා.

පරිසරය මලානික වෙලා අඳුර ගලාගෙන එනවා. අශ්වගාලේ ඉන්න අපිට අපිව විතරයි පෙනුණේ. මගේ හිතට දැනුණේ පුදුම බයකුත් තැතිගැනීමකුත්.

අපි තුන්දෙනාම හුස්ම සද්දෙවත් පිටට නොයන්න ගැහී ගැහී බලන් හිටියා.බයෙන් ගැහෙන කුකුල් පැටවු තුන්දෙනෙක් වගේ අපි බලන් හිටියේ අර ගෑනු කටහඩකින් කෑ ගහපු ශබ්දයක් ආ කාමරේ දොර දෙස.

පාළු වලව්ව ඇතුළේ කිසිම සද්දයක් නෑ. හැම කෙනෙක්ම ජීවත්වෙන්නේ මළගිය අය වගේ.

අත්තම්මා හීන් කෙදිරියකින් ඇඳේ අනිත් පැත්තට හැරෙනවා මම ඇගේ කාමරේ ළඟින් යනකොට දැක්කා. පාළුවත් අමුතුම ගුප්ත බවත් කැටිවුණ මේ වලව්වේ මගේ මුළු ජීවිත කාලේම දිය කරලා අරින්න මට නම් කොහෙත්ම උවමනාවක් නැති බව මගේ සිතට තදින්ම දැනෙමින් තිබුණා

එදා අප්පච්චිගේ ළඟ හිටපු නිලමේ ඇඳුම් ඇඳපු කෙනා සොහොන ළඟින් මගේ දිහා බලලා අමුතු විදියට  හිනා වෙලා අනිත් පැත්ත හැරිලා යන්න ගියා

හිතාගන්නවත් නොහැකි විදියට මේ අද්භූත මනුස්සයා මෙතනින් මතු වුණේ කොහොමද කියන එක ඒ වෙලාවේ මට සිතා ගැනීමට නොහැකි වුණා. පස්සෙන් පස්සට ගිය මම වේගෙයෙන් වලව්ව වෙත දුවන්න වුණේ වෙන කරන්න දෙයක් නැති නිසාමයි.

දයාබර චුට්ටි..
කාලෙකින් ලියන්න බැරි මම වැඩ ගොඩක හිර වෙලා හිටි නිසයි ඉතින් මම මේක ලියන්න හිතුවේ අද කතා කරාම ඔයා ගොඩක් දුකෙන් කතා කරපු නිසා..

මම ඇහැරෙන කොට ගොඩක් දවල් වෙලා.වළව්ව පිටිපස්සේ මුළු මිටියාවතම මීදුමෙන් වැහිලා.පුදුමාකාර පාළු ගුප්ත බවක් ඒ හැමතැනකම තියෙන්නේ. ඇත්තෙන්ම මට ඔනේ උනේ මේ අප්‍රසන්න අත්දැකීම් වලින් පළා යන්න.. ඒත් ඒක කරන්න කොහොමටවත් බෑ. අම්මා, අක්කා මේ ගුප්ත වළව්වේ තනිකරලා මම කොහොමද පැනලා යන්නේ..

හදිසියේම දැනගත්ත මේ ආරංචියෙන් සිත සසල  වුනා. ඇත්තෙන්ම විශ්වාස කරන්නත් අමාරුයි.. හැමදාම අපි අතරේ ඉදන් අපේ මුවගට හිනාවක් එක්කරන.නොදන්නා බොහෝ රට තොට විස්තර කියා දෙන ඔබා මාමා අපි අතරින් සදහටම සමු අරන්..

ලෝක මව්වරුන්ගේ දිනය  මැයි 13 වෙනිදා..මම නම් මේක දැනගත්තෙත් යුරෝපයට ආවට පස්සෙයි..

ඊට කලිනුත් තියෙන්න ඇති නේද..ඉතින් මේ ගමේ කෙල්ල ඕවා දන්න එකක්යැයි..

ජීවිතය යනු අපි ප්‍රිය කරන දේ නොව අපට ලැබෙන දේ යැයි බොහෝ තැන්වල මා අසා තිබූ මුත් කිසිදිනක එය පිළිගන්නට මැලිවුණෙමි.එහෙත් දැන් නම් අකමැත්තෙන් වූවද එය පිළිගන්නට මට සිදුවේ.

ජීවිතය වහගෙනම අඳුරු වලාකුළු පාවෙමින් තිබ්බා.අහස අඬන්න වගේ කලු කරලා තිබ්බාත් වැස්සේ නෑ. කළුවරට කොහොමත් බය මම අද මේ මූසල පාළු කළුවරට මූණ දෙන්නේ කොහොමද කියලා අමුතුවෙන් හිතුවේ නෑ.

අන්තිමේ හැමදෙයක්ම අවසානයේ අත්තම්මා ජයගත්තා..
තමන්ගේම පුතාගේ අවමගුල උණත් එයා ඒ ජයග්‍රහණය භුක්ති  විඳිනවා මම එයාගේ යට ගිලුන දෑස් වලින් දැක්කා.

හදිසියේම ආපු භූමි කම්පාවක් නිසා අපිත් හොඳටම කම්පා වුණා.
මම නම් හිටියේ බ්ලොග් එකක් කියව කියවා. ඉතින් හයියෙන් මගේ කම්පියුටර් හිතවතාව බදාගත්තේ ඒ ලෝකෙට ගිහිනුත් බ්ලොග් බලන්නයි යාළුවෝ හම්බවෙන්නයි පුළුවන් නිසා ඒකත් එක්කම ගියොත්..

විහිළු නෙමෙයි හොඳට බය උණා. කරපු නරක වැඩ කෙසේ වෙතත් කරගන්න බැරි වුණ වැඩ නම් මතක් උණා. අනේ "මගේ පොත".."අයිතිකාරයා"...අපොයි කීයක්ද..

පොඩි නැන්දා අපේ නිවසට කවදා පැමිණියාදැයි මට මතක නැත.
එහෙත් මා දන්නා කාලයේ සිට ඇය සිටියේ අපේ නිවසේය. වෙනත් පවුල් වල නෑණලා අතර සිදුවන බහින් බස් වීම් හෝ නොහොඳ නෝක්කඩු අපේ අම්මාත් පොඩි නැන්දාත් අතර මට මතක විදියට නම් තිබ්බේම නැත.
පොඩි නැන්දා අපේ තාත්තාගේ බාල සහෝදරියයි.

අපිට බහින්න තියෙන්නේ "versailles rave gauche" දුම්රිය ස්ථානෙන්.එතන ඉදන් අපි ටික දුරක් පයින් යමු..අපෝ කකුල් රිදෙනවා කියන්න එපා..ඔක්කොමල හොද තරුණ අයනේ...


ඉතින් කොහෙද මේ යන්නේ. අපි යන්නේ ඉස්සර කාලෙට.
ඒ කාලේ මුළු ප්‍රන්ශයම පාලනය කරපු.එක පැත්තකින් විනාස කරා කියන ප්‍රංශයේ අන්තිම රජු වෙන දාහතරවෙනි ලුවීගේ  මාලිගාව බලන්න .

හැමදෙටම වඩා මගෙ හිත ගියේ බිසවගේ යහන් ගබඩාවට..එකේ තියෙන රන් ආලේපිත යහනේ වැතිරිලා  මාරි අන්ටනොයිට්  බිසව ආඩම්බරෙන් අපි දිහා බලන් ඉන්නවා මට මැවිලා පෙනුනා. 



වැඩියෙන්ම ඔයාලගේ සිත් ගන්න තැන් වෙන්නේ..කලාගාරය සහ රාජකීය උද්‍යානය, 


ඒ වගේම රජ තුමාගේ සිරි යහන් ගබඩාවත් ඉතාමත් අලංකාරයි. එකේ ඉහල කොන් හතරක දෙවි වරු රජ තුමා දිහා බලන් ඉන්න විදියට සිතුවම් කරලා තිබුනේ රජතුමාට දෙවියන්ගේ පිහිට ඉල්ලන්න වෙන්නත් ඇති.




මුලු මාලිගාව පුරාම ඇවිදලා හති වැටිලා එලියට ආපුවම රාජකීය උද්‍යානේ ලස්සන බලන්න පුලුවන්..මේ උද්‍යානේ ඇවිදින්නත් දවස් බාගයක් විතර ඔනේ.. 




ඈතින් තියෙන දිය අගල් මම හිතන්නේ ආරක්ෂක උපක්‍රම වෙන්න ඇති..ඒ උද්‍යානේ පුරාම තියෙන ප්‍රථිමා වල ලස්සන කියලා නිම කරන්න බැහැ. හිනාවෙන්න එපා. සමහර ඒවා බලල..



ඇවිදලා ගොඩක් මහන්සියිනේ..ඉතින් සීතල යන්න කිරි කෝපි එක්ක බොමු නේද..ඕනෙ නම් ග්‍රෙක් සැන්ඩ්විච් එකක් කන්නත් පුලුවන්..ඔන්න හිනාවක් ගියා හැමෝටම..


ගමන් මහන්සිය නිවලා තව ටිකක් ඇවිදලා අපි ආපහු යමු.

දෙන්නත් එක්ක ලොකු වාදයක්..මොනාට රංඩු වෙනවද මංදා. 


කරන්නම දෙයක් නැති නිසා මාත් ඔහෙ බලන් හිටියා..මෙයාලා දෙන්න නවත්තන පාටක් නෑ..
දෙන්න දෙමහල්ලන්ගේ රංඩු වලට අපි මොනාට පැටලෙනවද..ඕවට ඔලුව දාන්න ගිහින් අපිනේ අන්තිමට තරහ කාරයෝ වෙන්නේ..


ටිකකින් රංඩුව ඉවර උනා වගේ..දැන් දෙන්නම සද්ද නෑ..



කියන්නත් අමතක වුණා. මේ රංඩුව ගෙදර ඉස්සරහ තියෙන කුරුලු කූඩූවේ ඉන්න කුරුල්ලයි කිරිල්ලියි..මොනාට රංඩු උනාද නම් දන්නේ නෑ..


මට නම් හිතෙන්නෙම කුරුල්ලා වෙන කිරිල්ලියක් දිහා බලන්න ඇති..කිරිල්ලියන්ට කේන්ති යන්න ඊට වඩා දෙයක් තව නෑ නේ.


එහෙම නැත්නම් පරන කිරිල්ලියක් මතක් කරන්න ඇති..හපොයි ඒක ඊට හපන්..


කිරිල්ලි තරහ වෙලා වගේ පැත්තකට වෙලා බිම බලාගෙන හිටියා.. කුරුල්ලත් හොර ගල් අහුල අහුල ඉන්නවා ඉගිල්ලිලා යන්නෙත් නෑ..මොනතරම් රංඩු උනත් දාලා යන්න දුකයි කියන්න වගේ ලඟට වෙලා ඉන්නවා



කුරුල්ලා හිමීට හිමීට ලඟට කිට්ටු උනා..ඇඟේ හැප්පෙන ගානට ආවා..කිරිල්ලිත් කිසිම සද්දයක් නැතිව එතනම හිටියා..ටිකකින් කුරුල්ලා හීමීට හොටෙන් පිහාට්ටකට ඇන්නා. ප්‍රතිචාරය නරකම නෑ..


තව ටිකක් ලං වෙලා හොටෙන් ඇන්නා හිමීට..විරුද්ධත්වයක් නෑ..තව පියවරක් ඉදිරියට සියලු ධෛර්‍ය අරගෙන..මූණටම හොට තියලා ටිකක් හුරතල් වුණා.ඒ පාරනම් හොන්දටම සාර්තකයි..


කිසිම දෙයක් වුණේ නෑ වගේ කිරිල්ලි හිමීට තුරුල් උනා.. 


කිරිල්ලියෝ මේ විදියට හිමීට යාලු කරගන්න කුරුල්ලෝ කොහොමත් දක්ෂයිනේ..


කිරිල්ලියොත් ඉතින් කඳුලක් දෙකක් හලල අයෙත් ඒ පස්සෙන්ම යනවා..ඇත්තටම ඒ මෝඩකම නෙමෙයි..බැඳීම.අහිංසකත්වය..


ඔය අතරෙ කෙවිඩියෝ වගෙ අයත් නැත්තෙම නෑ. 


මම හිතන්නේ ඕනෙම කුරුල්ලෙක් ආසයි අහිංසක කිරිල්ලියෙක්ගේ හුරතල් බලන්න. ඒ වගේම සැර පරුශ වගේ පෙනුනත් ආඩම්බර කුරුලු හිතක ආදරේ ලබන්න කිරිල්ලියොත් ආසයි.



රංඩු ඉවරයි.දෙන්න දෙමහල්ලෝ සාමදානයි..


ඕක නිසානෙ කියන්නේ ඔය රංඩු තියෙන්නේ බත් හැලිය ඉදෙන කන් විතරයි කියලා..අපි ඕවට අත දැම්ම නම් අපිනෙ නරක් වෙන්නේ.


මේ කුරුලු විස්තර බලන්න ගිහින් උදේ වැඩත් පාඩු වෙනවා..මම යනවා.

අපි දන්න කියන කෙනෙක්ට මේ ළඟදි දතක අමාරුවක් හැදුනා..කෙනා අහන්න එපා..ඉඟියක්වත් දෙන්නේ නෑ..අපි ඉතින් මඩ ගහන්නෙ නෑ නේ අපේම අයට..

දතේ අමාරුව හැදුණ ගමන් එයා මහ රෑම යාළුවෝ හැමෝටම කතා කරලා මේක ගැන කියන්න..

මෙයා ඉන්නේ රැකියාවකට විදෙස් ගත වෙලා.ඉතින් මහ රෑ කතා කරාම මෙයාගේ යාළුවොත් ගොඩක් දුකෙන් එයාගේ ලෙඩේට බෙහෙත් කිව්වලු( දතේ අමාරුවකට මහ රෑ ඇහැරපු එකට යාළුවෝ එයාගේ හතර වරිගෙටම සුබ පැතුවා කියල නම් කිව්වේ නෑ)


ඉතින් එක එක යාළුවෝ එක එක විදියේ උපදෙස් දුන්නලු..එක්කෙනෙක් එයා ගාව තිබ්බ මන්තර පොතක් පෙරළලා ඒකෙ තියෙන මන්තරයක් කිව්වලු කියන්න..

ඒකේ තියෙන්නේ "දත් වෑයා වැටෙන්න කියලා" ලු..ඉතින් අපේ යාළුවා අහලා

" මචං ඕකා කටටම වැටෙයිද කියලා" යාළුවා මෙයාගේ දෙමව්පියන්ට සුබ පතලා කතාව නවත්තලා.

ඉතින් කොහොමෙන් හරි මෙයා ඊට පහුවෙනිදා ගිහින් දත් දොස්තර කෙනෙක් හොයාගෙන.ගියපු ගමන් දොස්තර ඇදලා අරන් දත ගලවල..

මෙයා නවාතැනට ඇවිත් අඬ අඬ කියනවා.."අපරාදේ ඔච්චර හොඳ දත ගැලවෙව්ව මදිවට දත් සෙට් එකක් ගන්න පුළුවන් තරම් සල්ලිත් ගත්තා"..

මේවා ඉතින් අපිටම කිව්ව හින්ද හොඳයි..

 යව්වනයටත් ඔය වගේ දතක අමාරුවක් ආවලු  පහු ගිය දවස් වල හැබැයි මම කිව්වේ එයා ගැන නම් නෙමේ..


මේ දත් සෙට් කතාව ඇහුවම මට පොඩි කාලේ වුණ සිද්ධියක් මතක් වුණා..

අපි පොඩි කාලේ අපේ අම්මගේ ළඟම නෑ කෙනෙක් වෙන අත්තම්මා කෙනෙක් හිටියා (හිටියා නෙමෙයි තාමත් ඉන්නවා)..

අම්මාට වෙන්නේ නැන්දා වුණාට එයා අම්මලා නැන්දා කියවනට කැමති නෑ..එයාට ආන්ටි කියන්න කියලා තමයි තිබුණේ..අම්මා නැන්දා කියනවට අකමැති කෙනා අපි අත්තම්මා කියනකොට ඉවසලා ඉඳීද..ඉතින් අපිටත් නියෝග දීලා තිබ්බේ ආන්ටි සුභා කියන්න කියලා..

ආන්ටි සුභා විවාහ වෙලා නෑ..එයා නම් කියන්නේ එයාව බඳින්න ඕනේ තරම් ලොකු ලොක්කො ආවත් එයාල මෙයාට මැච් වෙන්නේ නෑලු

"මගේ ලුක් එකට මැච් වෙන කෙනෙක් තමා මම මැරි කරන්නේ".. සුභා ආන්ටි රතු කරපු කට උල් කරලා එහෙම කියද්දී අප්පච්චි කට කොනෙන් හිනාවෙලා අහක බලගන්නවා..අම්ම අප්පච්චිට රවනව

සුභා ආන්ටිට ගොඩක් සල්ලි තිබ්බා..එයා ජීවත් වුණේ තනියෙන්ම මහා විශාල බංගලාවක..එයාගේ එකම විනෝදාංශය වුණේ රූ සපුව ගැන හිතන එකයි..ලස්සන ඇඳුම් ගන්න එකයි..

එයා කොහෙට හරි ගියත් වාඩිවෙන්නෙත් එතන පිහදාලා..පිරිසිදු කම ගැන පුදුමාකාර උනන්දුවක් තිබ්බේ..

අප්පච්චි නම් කිව්වේ ඕක මානසික ලෙඩක් කියලයි.

කවුරු හරි දාඩිය දාපු කෙනෙක් ළඟින් ගියත් එයාගේ ඇඟට සුවඳ විලවුන් ගහගන්න ආන්ටි, මමයි අක්කයි වැලි නාගෙන සෙල්ලම් කරලා ගෙට ආවම අපි දිහා බලන්නේ හරියට අලුතෙන් හොයා ගත්ත පණුවෝ ජාතියත් දිහා බලනවා වගේ පිලිකුලෙන්..ඒක දන්න නිසාම මම නම් එයා එන දවසට වැඩිපුර සෙල්ලම කරලා කුණු ගා ගන්නවා

සුභා ආන්ටි හැම අවුරුද්දෙම එයාගේ උපන්දින සාදේ ලොකුවට ගන්නවා..ඒත් වයස නම් දන්නේ එයාගේ උප්පැන්නෙත් එයත් විතරයි..
ඇහුවම කියන්නේ   "මට තාම ෆෝටි ටූ අනේ" කියලා..
අපේ අම්මා කියන්නේ මීට අවුරුදු දහයකට කලිනුත් ඒකමලු කිව්වේ

ඉතින් මම මේ කියන අවුරුද්දෙත් ආන්ටි ලොකුවටම උපන්දින සාදය ලෑස්ති කරා..

අම්මත් අපි එක්ක ගිහින් උදේ ඉඳලා උදව් කරා..කෑම සැපයූවේ ඉහළම තත්වයේ කෑම සපයන ආයතනයකින්..
මඟුල් ගෙයක් වගේ හැම දේම සූදානම් කරලා තිබ්බා..සුභා ආන්ටිත් හිටියේ මනමාලියක් වගේ ලෑස්තිවෙලා..

හරියට ඇවිදින මල් පෝච්චියක් වගේ. එයාව  ලෑස්ති කරන්නත් ආවේ නම ගිය රූපාලාවන්‍ය ශිල්පිනියක්..සුභා ආන්ටි කොහොමත් ලස්සනයි..මෙදා තමයි මම එයාව ලස්සනටම දැක්කේ..

ආන්ටි කොහොමත් එයාගේ ලස්සන ගැන හරියට ආඩම්බරෙන් ඉන්නේ..එය කියන්නේ

"මගේ නම් එක දතක්වත් දිරලා නෑ මේ වෙනකන්..ගොඩක් අය කැමති මගේ හිනාවට" කියලා..එයා කියනවා

ඉස්සර එයාව චිත්‍රපටිවලට ගන්න නිෂ්පාදකයෝ පොරකෑවලු..එයාගේ අම්මලු ඒවාට කැමති වුණේ නැත්තේ..


සාදය ආරම්භ වුණා..අමුත්තන් සෑහෙන පිරිසක් ඇවිත්..ඔක්කොම අය ආන්ටි ඇසුරු කරන නගරයේම ඉන්න ඉහළපේලේ අය..ඒ අතර ආන්ටිට විහාහ යෝජනා ගේනාපු අයත් හිටියා කියල අම්මලා පස්සේ කතා වුණා.

සාදය අතරතුරේ යෝජනා උණා උපන්දින කේක් එක කපමු කියලා.

ඉතාම ලස්සනට හදපු ලස්සනම ලස්සන කේක් ගෙඩියක් සාලේ මැද්දේ තිබ්බා. ඒකේ ඉටිපන්දම් ගහලා තිබ්බට මටනම් කීයක්ද කියලා මතක නෑ..හැමෝම වට වුණා කේක් එක කපන්න.

"හැපි බර්ත්ඩේ ටූ යූ" කියලා සංගීතේ වාදනේ වෙනකොට හැමෝම ඒක ගායනා කරා..

සුරංගනාවී වගේ හිනාවෙවී හිටිය ආන්ටි සිංදුව ඉවර වෙනකොට පහත්වෙලා ඉටිපන්දම් වලට පිම්බා..

මොකක්දෝ එකක් හයියෙන් විසිවෙලා ඇවිත් මගේ ඇඟේ හැපුණා..

ඒ වෙලේයි මම දැක්කේ ආන්ටි ගේ කටේ දත් නෑ නේද කියලා..මම කෑ ගැහුවා."අනේ ආන්ටි කෝ ඔයාගේ දත්" කියලා..මම හිතුවේ මම දකින්නේ හීනයක් කියලා.


ආන්ටි හොල්මනක් දැක්කා වගේ සුදුමැලිවෙලා කට අතගාලා බලලා හැමෝම තල්ලු කරන් දුවලා ගිහින් කාමරේ දොර වහගත්තා..

මගේ කකුල ලඟ වැටිල තිබ්බ දත් සෙට් එක අම්මා හිමීට අහුලලා අරන් තිබ්බා..සාදේට ආපු අය පිටවෙලා ගියේ සුභ පතන්නවත් අවස්ථාවක් නැතිව..

එදායින් පස්සේ සුභා ආන්ටිගේ උපන්දින සාදෙට යන්න තිබ්බ අවස්ථාව නැති උනේ ආන්ටි ආයෙත් උපන්දින සාද ගත්තේ නැති නිසා..

අක්කා නම් හැමදාම කිව්වේ "ඔයා තමා කෑ ගහලා ආන්ටිගේ පාර්ටි එක කෑවේ කියලා" එහෙම වෙලාවට අප්පච්චිගේ මූණට හීන් හිනාවක් එනවා මට අදටත් මතක් වෙනවා.

බොහෝ කල් සිට

ඉතා වෙහෙසව
සිත්තමක් මම අඳිනවා.
කොහොම ඇන්ඳත්
කොහේ හෝ එහි
පුංචි අඩුවක් තියෙනවා...


ගොඩක් අයගෙන්
අඩුව කොහිදැයි
මමත් නිතරම අහනවා.
මටත් නොදැනිම
මගේ සිතුවම
දිනෙන් දින දැන් දිරනවා..


හෙටත් එය ගෙන
පුරුදු ලෙසටම
අඩුව කොහිදැයි සොයනවා.
කෙතෙක් හෙව්වත්
මටම වැටහෙන
හිස් බවක් මම දකිනවා..




ජීවිතය පුදුමාකාරයි..මිනිස් සිත් ඊටත් වඩා පුදුමාකාරයි...මනස කියන්නේ අරමුනක් හොයාගෙන ඉන්ද්‍රියන් වෙත දුවන දෙයක්ලු..ඉතින් දුවන දෙයකට තමන් දිහා බලන් ඉන්න ඉඩක් වෙලාවක් නෑ..


ජීවිතේ මොන තරම් දේවල් දැක්කත් හමු උනත් අපි සෑහීමකට පත් වෙන්නේ නෑ..මොකක් හරි අඩුවක් දකිනවා..හිස් බවක් අඩුවක් නැති මිනිස් හිතක් තියෙනවනම් ඒ බොහොම කලාතුරකින්..


                    ~~හිස් බවක් නැති හිතක් සුන්දරයි~~

බසයෙන් බැස්ස සුමනාවතී වේගයෙන් ගමන් කරන්න වුණෙ හිස ගිනි ගත්තාක් මෙනි.


දවස පුරාම කීර විකුණලා අරගත්ත සොච්චම සුරක්ෂිතව ඇද්දැයි ඇය නැවතත් හැට්ටය තුළට අත දමා බැලුවාය..

"ආ..සුමණක්කේ අද කලින් මොකෝ...?"

"පලා ටික ඉක්මනට විකුණුණා බං? ගිහින් එන්නම්"

හමුවන අය නොයෙකුත් දේ විමසුවද අද ඇගේ හිස යකාගේ කම්මල මෙනි. 

ඊයේ හවස් ජාමයේ දියණියන් දෙදෙනා අතර ඇති වූ හබය ඇගේ සිත පාරවයි..කිසිම දිනක මේ අයුරින් ඔවුන් දෙදෙනා රංඩු කරගන්නවා ඇය  දැක නැත

ගමේ හැදී වැඩී නගරයේ පැල්පත් පේළියකට වාසයට ආ සුමනාවතීට සැබවින්ම මේ නුහුරු දිවිය පුදුමාකාර හිත්වේදනාවක් මෙන්ම අපහසුවක් දුන්නේය..


හවස් වන විට බීගත් මිනිසුන්ගේ කංකරච්චලයත්,ගෑනුන්ගේ අඬදබරත් මුලින් මුලින් සුමනාවතීට පුදුමයක් වුවද පසුව ඇය එම ජීවිතයට හුරු වූයේ පියෙකු නැතිව දරුවන් දෙදෙනෙකුත් සමඟ ගමට ගොස් මවට බරක් විය නොහැකි නිසාමය..

හීනෙන්වත් අපි බලාපොරොත්තු නොවෙන දේවල් අපේ ජීවිත වල එක පාරටම සිද්ධ වෙන එක අපේ දෛවය නම් ..

දියත් කර බැලීමි එක දිනකට
මගේ ඔරුකඳ
බොහෝ සිදුරුය..
ගිලෙන බව දනිමි නිසැකවම...
කලකට පෙරත් මෙලෙසම