පුංචි කුමාරිහාමිගේ වලව්ව

මුළු නුවර අහසම  කළුපාට වෙලා. අඩන්න ලං වුන අහස දැක්කම හිත කඩාගෙන වැටෙන්නේ ඇයි කියලා මට අදටත් තේරෙන්නේ නෑ. බහිරව කන්දේ බුදුපිලිමෙට උඩින් පාත් වෙච්ච කළුපාට වලාකුළු ඇඟේ ගෑවීලා යනකොට ගත විතරක් නෙමෙයි සිතත් සිතලෙන් පිරිලා ඉතිරිලා යනවා. එලියට යන්න හිතුනත් කොහේ කියලා යන්නද? තනිකමෙන් පාළුවෙන් වගේම සීතලෙනුත් හිරි වැටිච්ච හිතට සැනසිල්ලක් ලැබෙන්නේ එකම දෙයකින් විතරයි. ඒ මදුවිතම තමයි.මදුවිතයි මමයි දැන් ගහයි පොත්තයි වගෙයි.. ජීවිතයට එකම සැනසුම මදුවිත විතරයි කියලා මට හිතෙන්නේ

මහනුවර නගරේ මැද මගේ ජීවිතේ කවදා හරි අතරමං වෙන්න ඇති. ඒ කොහෙද කියලා හොයන්න මම යන්නේ නෑ. කොහොම උනත් ඒ අතරමංවීමට මම කැමතියි.