පුංචි කුමාරිහාමිගේ වලව්ව

මුළු නුවර අහසම  කළුපාට වෙලා. අඩන්න ලං වුන අහස දැක්කම හිත කඩාගෙන වැටෙන්නේ ඇයි කියලා මට අදටත් තේරෙන්නේ නෑ. බහිරව කන්දේ බුදුපිලිමෙට උඩින් පාත් වෙච්ච කළුපාට වලාකුළු ඇඟේ ගෑවීලා යනකොට ගත විතරක් නෙමෙයි සිතත් සිතලෙන් පිරිලා ඉතිරිලා යනවා. එලියට යන්න හිතුනත් කොහේ කියලා යන්නද? තනිකමෙන් පාළුවෙන් වගේම සීතලෙනුත් හිරි වැටිච්ච හිතට සැනසිල්ලක් ලැබෙන්නේ එකම දෙයකින් විතරයි. ඒ මදුවිතම තමයි.මදුවිතයි මමයි දැන් ගහයි පොත්තයි වගෙයි.. ජීවිතයට එකම සැනසුම මදුවිත විතරයි කියලා මට හිතෙන්නේ

මහනුවර නගරේ මැද මගේ ජීවිතේ කවදා හරි අතරමං වෙන්න ඇති. ඒ කොහෙද කියලා හොයන්න මම යන්නේ නෑ. කොහොම උනත් ඒ අතරමංවීමට මම කැමතියි.


පුංචියට වැහි පොද ගැහුවට කමක් නෑ ඔන්න ඔහෙ යනවා එලියට. ගේ හරියෙත් කන්න බොන්න කියලා කිසිම දෙයක් නැති එකේ.. මටයි කිටියටයි මොනා කන්න බැරිද.

පාරට බැස්සම නෙව සීතල වැඩි
තනිකම ඊට වැඩි....
සිරිපොද වැස්සේ එකම කුඩය යට
තෙරපි තෙරපි අර යුවලක් යන හැඩ...
මමත් ඔහොම ගිය හැටි මට මතකයි
මට හොද හැටි මතකයි....

වැස්ස ගනන් ගන්නේ නැතිව එළියට බැස්සට මොකද එලියට බැස්සම තමා සීතල උහුලන්න බැරි.ඉස්සර සරසවියේදී අමරදේව මහත්තයාගේ මේ ගීතය මම ගැයුවේ හිතවතුන්ගේ ඉල්ලීමට. මම  ඒත් අද එක පාරටම ඒ ගීතය මතක් වෙලා හිත කීරී ගැහුනේ. ඒක මගේම අත්දැකීම නිසාද කියලත් මට හිතෙනවා.

"ඒයි ලොක්කා මොකද වාහන වලට අඩ තියලා අපිව අමාරුවේ දාන්නද හදන්නේ?" කොළු රංචුවක් පටවගත්ත රියදුරාගේ අවිනීත කටහඩිනුයි මට මතක් වුනේ ඉන්නේ පාර මැද්දේ කියල.

වැස්ස තද කරලා. කුඩේ තියෙන හිල් වලින් වතුර බේරෙනවා. කුඩයක් තිබ්බත් භාගෙට තෙමී තෙමී මේ විදියටම ගිය කාලයක් ඉස්සරත් තිබුනා නේද කියලා හිතෙන කොට පපුව මැද්දෙන් එන රිදුම හැම පැත්තටම පැතිරෙනවා.

"සමදරා මම සරසවිය" හරියටම ජීවිතය තුන් ඈදුතු නවකතාවක් වගේ. සමදරාගේ ලේන්සුවෙන් එන ගෝයා සුවද අදටත් මගේ නාස්පුඩු අතර පැටෙලෙනවා.

ගනන් කරන්න බැරි තරම් වාර ගානක් අපි මහවැලි ඉවුරේ කතා කර කර ඉන්න ඇති. මල්වත්තේ හැමගහක්ම අපි ගැන දන්නවා ඇති. ඒත් සමදරා..? ඇයට නම් ඒ අතීතය හීනයක්ම වෙලාද කියලත් මගේ හිත කියනවා. මම අතීතයේ ජීවත් වුනාට ඇයට එහෙම බෑ. ඔවාගේ හැටි ඔහොම තමයි කියලා මම නොයෙක් වෙලාවලට හිත හදාගන්නවා.

"ඔයා වයසට ගිහින් නේ සෑහෙන්න" හදිසියේම දිනක සමදරා මුණගැසුන විට ඇය පුදුමයෙන් මෙන් එසේ පැවසු යුරු මතක් වී මගේ මුවේ සිහින් සිනාවක් පැතිර යයි. මා පමනක් නොව ඇයද වයසට ගොස්ය. අප දෙදෙනාම විශ්‍රාම වැටුප් පෝලිමේ සිටියේ එකටමය. ඇය කැදවාගෙන යන්නට ඇයගේ මිනිබිරියක් පැමිණ සිටි අතර මා සිටියේ තනිවමය වෙනස එපමනය.

හිරුට සඳුට නොකියා හොර රහසේ
කාළය වියැකෙනවා
නෙත් අදහන්නට බැරි ලෙස රූ සිරි
සෙමින් මැකී යනවා....

එදවස මා දකින විට තරු දෙකක් මෙන් දීප්තියෙන් දැල්වුන සමදරාගේ දෙනෙත්වල එදා තිබූ කාන්තිය අද නැත. සරසවියේ බොහෝ කෙල්ලන්ගේ ඊර්ෂ්‍යාවට ලක්වූ ඇයගේ සුන්දර කේශ කලාපය තැනින් තැන සුදු වූ කෙස් ගස් ස්වල්පයකට සීමාවී ඇත.

තරුණ කල බණ දහම් අසද්දී අනිත්‍ය ගැන කියාදෙන මේ විස්තර නොඉවසූ මා, සමදරා දෙස බලාගත්වනම ජීවිතයේ අනිත්‍ය අවබෝද කරගන්නට උත්සාහ ගැනීම එක්තරා විදියක පුදුමයකි.

කියාගන්නට බොහෝදේ මගේ මුවඟට පැමිනි මුත් එදවස මෙන්ම මම අදත් ගොළුවුනෙමි. සියළු බාධක බිද දමා සමදරා දිනාගන්නට නොහැකි වූ මම ඇය නිසාම තවත් අරවින්ද කෙනෙකු වූ බව ඇයට කිවයුතුදැයි මා මගෙන්ම ප්‍රශ්න කලෙමි.

හමුවූ අන්තිම දිනයේ සමදරා මා දෙස බලා සිටියේ ඉතා කම්පා වූ දෙනෙතින්ය "ඔයාට මාව නැතිවුනාට හොද කෙනෙක් බඳින්න තිබ්බා" ඇය පැවසුවේ හුල්ලමින්ය. මා සිනාසී නිහඬ වූවා පමනය.

ප්‍රේමය එක්තැනකින් රැගෙන තවත් තැනකින් තැබිය හැක්කක් නම් මාද ඇයව එක මොහොතකින් මගේ මතකයෙන් ඉවත් කර තවත් අයෙකුට පෙම් කරන්නට තිබිණ. එහෙත් ඇට,ලේ ,මස්, වලට කිඳා බැසි ප්‍රේමය මුළු හදවතම සිදුරු කර අවසානය. සමදරා ගියේ මගේ ජීවිතය හා හදවතද රැගෙනය.

ලෝකයට මා පරාජිතයෙකි, නිවටයෙකි.එහෙත් ප්‍රේමයකින් තොරව තවත් ගැහැණියක හා නීතියෙන් බැදී ඇයගේ ජීවිතයටද අසාදාරනක් කරනවාට වඩා මා අතීතයේ ජිවත්විම මට අනුව නම් ඉතා සාධාරණය.

දරු මුණුබුරන් වට කරගත් මගේ සමකාලීනයන් දකින් ඇතැම්විටක මගේ හිත මටත් නොදැනීම කිසිවකු කොනිති නොගසනවාම නොවේ. සමදරා හා මා විවාහ වූවානම් අපේ දරු මුණුබුරන්ද මෙසේ අප වටකරගන්නට තිබුනා නොවේදැයි මට එවිට සිතේ.

එන්න එන්ටම වැස්ස තද වේ. මදුවිත සොයා නොගොස් ආපසු මගේ කුඩා නිවස වෙත යාමට මට සිතේ. එහෙත් මා එනතුරා බලාසිටින්නේ කුඩා බළල් පැටවා පමණකි. එක අතකින් මා ජීවිතය විඳවනවා වන්නටත් පුළුවන. එහෙත් අතීතය මට සුවයකි.

අප එක්ව ගත කල අතීතය, සිහිනෙන් ගෑ සුවදකි.ප්‍රේමය සිත රිදවන ගින්නක් නොව සුවදායක මිහිරි සුවයකි. මා එය වින්දෙමි.අදද එය විදින්නෙමි. සිතෙන් අතීතයට ගොස් දවස පුරාම සමදරා හා මා ගතකල ඒ සොඳුරු ලෝකය අතගා බලන්නෙමි.
අප එක්ව තැනූ අපේ සිහින මාලිඟා සියල්ලම තවමත් ඒ අතීතයේ නටඹුන් අතර මට හමුවේ.

අප මේ ගෙවන්නේ ජීවිතයේ සැදෑසමයයි. තව කෙටි කලකින් මේ සියල්ල හැරදා යාමට මට මෙන්ම සමදරාටද සිදුවනු ඇත.

ප්‍රේමය වෙනුවෙන්  අප විඳි දුක් ගැහැට කරදර හිරිහැර මතක් වන විට විටක සිතට ඇත්වන්නේ අප ගැනම අනුකම්පාවකි. සත්තකින්ම ජීවිතය යනු සොය සොයා ගොස් විදවනවාට වඩා එළඹේන අවස්ථාවේදී එයට මුහුණ දීමයයි සමදරා හැමවිටම පැවසු වදන් සත්‍ය යැයි මටද දැන් සිතේ. අප අප වෙනුවෙනුත් අනුන් වෙනුවෙනුත් කැප කල ජීවිතය, කඳුලු ඇතැම් විට විහිලුවක් දැයි මට විටෙක සිතේ
මා නරුමයෙකු වී සියළු දේ නොසලකා හැර සමදරා දිනා ගත්තානම් අද මා මෙසේ වැලපෙන්න ඇවැසි නැත.

සංවේදී මනුස්සකම සැබැවින්ම විටක් ජීවිතයට පාරාවළලක්ද?

එදවස මෙන්ම මහවැලිය ලතැවුලක් නොමැතිව ගලා බසී. අප නොමැතිවූවාට තවත් පෙම්වතුන් මහවැලි ඉවුරට පෙම් බඳිනු ඇත. සරසවිය පුරාමත් කහපාට මල් අදත් ඒ ලෙසින්ම පිපෙනා ඇත. සියල්ල එලෙසින්  තිබෙද්දී අප පමනක් අතීතයට එක්වනු ඇත.

එදා වගේ තාමත් වැට් අද්දර
නාමල් පූදිනවා...
නොකා නොබී දුක් වින්ද අතීතය
යලි මට සිහිවනවා.....