පුංචි කුමාරිහාමිගේ වලව්ව

කතාව සහතික ඇත්ත... අම්මා තාත්තා දාලා පිටරට නොගියට රස්සාවට ගිහින් එන දවස් 10ක් විතර තාත්තව නොදැක්කම කතා නොකලාම දැනෙන අප්සට් එකම ඇති පිටරටක ඉන්න කෙනෙක් කොහොම දුකක් තදකරගෙන ඉන්නවද කියලා පුංචි හරි හැඟීමක් හිතට ගන්න...

කාර්යබහුලත්වය නිසා මගඇරෙන්නේ නෑදෑයො විතරක් නෙමෙයිනේ... යාළු මිත්‍රාදින්ට අඩුගානේ මිස් කෝල් එකක්වත් දෙන්න බැරිවෙනවා... ඒත් මතක් වෙනවා මේකට මිස් කෝල් ගහලා බෑ කෝල් එකක්ම ගන්න ඕන කියලා ඒක විනාඩියෙන් විනාඩිය කල් යැව්වාම මාස තුන හතරකට කතා කරන්න වෙන්නේ නෑ...

මගෙත් හොඳම යාළුවො කීප දෙනෙක් ඉන්නවා අවුරුදු දෙකකින් විතර කතා නොකරපු... ඔය වෙලාවට තමයි බුකිය පිහිටට එන්නේ.. ඒ තිබිලත් උන්නද මලාද කියලා හොයාගන්න බැරි යාළුවො එමටයි...

අනාගතේ සැහැල්ලුවෙන් සතුටින් ඉන්න කියලා හිතාගෙන අපි මැරිලා නැහිලා හම්බකලත් අවසානයේ ඉතුරු වෙන්නේ හිස් ගොඩක්දෝ කියලත් මට හිතෙනවා මොකද අපි අනිත් සේරම සබඳතා අමතක කරලා වැඩ කරලා තත්වයකට එන කොට අපේ බොහෝමයක් ලඟම පුද්ගලයන් අපිව දාලා ගිහින් ඉන්න පුළුවන්... විශේෂයෙන් අම්මා තාත්තා... මං හිතන්නේ මොන වැඩේ තිබ්බත් එකම එක කෝල් එකක් ඇතිවෙයි අපේත් අනිත් අයගේත් පසුතැවීම නැති කරන්න...

අන්න ඒ හේතුව උඩ තමයි හිතෙන්නේ බැඳීම් නැතිව ඉන්න එක අමාරු බව.මොකද කවදම හරි දවසක අපිට මොනයම් හෝ ආකාරයක බැඳීමක් අවශ්‍ය වෙයි සහෝදරයෙක් හෝ මිතුරෙක්... එහෙම නොවෙනවා කියන්න කාටවත් බෑ...

අද දවසේ බුකියේ කියෙව්වා කියමනක් හරියට මතක නෑ පොතකින් උපුටා ගත්ත එකක් වෙන්ඩෝනා

සංසාරගත බැඳීමෙන් යුතු පුද්ගලයන් අපේ ජීවිතේට හදිසියෙම ඇවිත් යනවා හරියට තාවකාලික නැවතුම්පොලකට ආපු අමුත්තෙක් වගේ... අපි එයින් පාඩමක් ඉගෙන ගන්න ඕන දුක් වෙන්න තේරුමක් නෑ

වගේ පේලි ටිකක් තිබ්බේ අදහස ඔළුවට දාගත්තට හරියට වැටිලා නෑ වගේ... මේක දැකලා පුරුදු කෙනෙක් ඉන්නවනම් හරි එක දාන්ඩෝ....

බුදුන් වදාළ ධර්මය අවබෝධ කරගැනීම කෙසේවෙතත් ආත්මාර්ථය කියන දේ මිනිස්සු තුල පිරී ඉතිරී ගිහින් , කාර්ය බහුල වීම් නිසා අනෙකා ගැන හිතන්න වෙලාවකුත් නැතිවෙලා. ඉතින් පුද්ගලයෝ වශයෙන් තනිවෙලා.

බැඳීම් ගැන කිව්වොත්, වෙනස් වෙන ලෝකයත් එක්ක හැමදේම වෙනස් වෙන නිසා බැඳීම් පවත්වාගෙන යන ආකාරය වෙනස් වීමකුයි සිද්ධ වෙලා තියෙන්නේ. නැතිව බැඳීම් නැතිව ගිහින් නෙවෙයි. අපි සම්බන්ධව නම් ඇත්තෙන්ම බැඳීම් වැඩි වෙලා තියෙන්නෙ.

කට්ටියක් එක්ක ට්‍රිප් යෑම නේද? ඒක අපි සම්බන්ධව මෙහෙමයි. අපිත් ඉන්නේ ලංකාවේ නෙවෙයිනේ. ඉතින් ලංකාවට ගියාම අපිත් හරියට සංචාරය කරනවා. ඒක අපිට නිවාඩු වුනාට අනිත් අයට එහෙම නැති නිසා අපි යන යන ට්‍රිප් වලට එයාලව සම්බන්ධ කරගන්න අමාරුයි. අපි කතාකලොත් උන් වැඩ. උන්ගේ වැඩ ඉවරවෙනකල් බලා හිටියොත් අපේ සීමිත නිවාඩුව ඉවර වෙනවා. ඔයත් දන්නවනේ ඒ සති කීපය අපිට කොච්චර වටිනවද කියලා. ඉතින් අපිත් බොහෝවිට ට්‍රිප් යැවෙන්නේ තනියම. මේකෙන් අර නෑදෑයොත් එක්ක තියෙන බැඳීමට පොඩි පළුදු ඇතිවුනත්, පවුලේ අයගේ බැඳීම වැඩි වෙනවා කියලා නම් කිව්වෑකි.

සම්පූර්ණ හරි. මට හිතෙන්නේ ලංකාවේ මිනිස්සු බැදීම් නිසා දුක හටගන්නවා, බැදීම් නැත්නම් ඒ දුක නැතිවෙනවා” කියන සංකල්පය හොඳටම තේරුම් අරන් වගේ. හේහ..ඇත්තටම අපි හැමදාම අපේ අතේ ඇගිලි අතර හිර කරගෙන ඉන්නේ. ඒත් කවදාවත් අත මිට මොලවගෙන ඉන්න හොද නෑ. අනිත් අයගෙන් තොරව තමන්ගේ විතරක් ලෝකෙක ජීවත් වෙන්න වෙන්නේ එතකොට. තමන්ගේ වෙලාවෙන් හැකි තරම් කොටසක් අඩු ගානේ අනිත් මිනිස්නු කෙසේ වෙතත් තමන්ගේ පවුලේ තියෙන බැඳීම් ශකතිමත් කරගන්න යොදවන්න ඕන. අම්මා, තාත්ත, දරුවෝ, සීයලා , ආච්චිලා, නැන්දලා, මාමල, බාප්පලා මේ අය ඉන්නවද නැද්ද දන්නැති ලෝකෙක අපි ජීවත් වෙන්නේ. මගෙ අතිනුත් මේ බැඳිම් දුරස් වෙන වැඩ සිද්ධ වුනා. නමුත් දැන් මම ගෙදර නිවාඩුවක් ලැබුනොත් අනිවා ගිහින් ඔය කිව උදවියගෙ වගතුග බලලා එන්න යනවා. අන්තිමට මේ ටික කාලේ ගෙවිලා මැරෙන්න කිට්ටු වුනාම ඒ මිනිස්සුන්ට වගේම අපිටත් සතුටු වෙන්න ඉතුරු වෙන්නේ ඒ මතක ටික විතරයි. ඉස්සරලා පවුලේ බැඳිම ශක්තිමත් කරගන්න එපැයි රටේ ලෝකයේ බැඳිම් ගැන කතා කරන්න.

එක ඇත්ත අද තියෙන හුගක් ප්‍රශ්නවලට ලොකු හේතුවක් තමයි එකිනෙකා අතරේ ඇති බැදීම් වල තියෙන දුරස්ථ කම.
කෙටි සටහනක් උනත් කියා ඇති දේ ඇත්ත.

ඇත්ත.. අපි තැන් තැන් වල තනි වෙලා ඉන්නෙ.

මේක හරිම විකාරයක් ඇත්තටම බැලුවොත්..

බුදුන් වහන්සේ ගේ අදහස ඊට වඩා ගොඩක් වෙනස් නේද?

බුදුන්ගේ ධර්මේ තියෙන්නේ දුකම නේ. අනික ඒකේ කියන බැඳිම ඔයිට වෙන අර්ථයක්.. නිකන් තන්හාව තෘෂ්නාව වගේ දේවල්.. එහෙම නැතුව දෙමව්පිය සහෝදර සබඳතා නෙමෙයි.. ඒවා නැතිවීම තමයි රටට වෙලා තියෙන හෙනේ. මිනිස්සු හරිම ආත්මාර්ථකාමී වෙලා තියෙන්නේ. ඒකට වග කියන්න ඕන මේ කාළකන්නි අධ්‍යාපන ක්‍රමයම තමයි.. අවසානයේදී ඒ වගකීම යන්නේ රට කරවන උන්ට.

බැදිම් නැතුව ඉන්න පුලුවන්නම් හොදයි. එත් කොහොමද අනෙ එහෙම ඉන්නෙ.මටනම් බැ

හොරෙන්ම ලංකාවට ඇවිත් ගියා නේද?.... ඒ වගේම තමා මේ සටහනේ තියන දේවල් බොහොම ඇත්ත. එත් වෙන මොනවා කරන්නද කුමාරිහාමි. මේ සංකර ආර්ථික රටාවට හුරු වුණාම වෙන දේ තමා. දැන් ඒව ගැන හිතල වැඩක් නෑ. යන විදියට යනවා මිසක.

පවුලේ එකිනෙකා අතර ඇති බැඳීම නැති තැන,අන් දේවල් ගැන කවර කතාද?