පුංචි කුමාරිහාමිගේ වලව්ව

එදා අප්පච්චිගේ ළඟ හිටපු නිලමේ ඇඳුම් ඇඳපු කෙනා සොහොන ළඟින් මගේ දිහා බලලා අමුතු විදියට  හිනා වෙලා අනිත් පැත්ත හැරිලා යන්න ගියා

හිතාගන්නවත් නොහැකි විදියට මේ අද්භූත මනුස්සයා මෙතනින් මතු වුණේ කොහොමද කියන එක ඒ වෙලාවේ මට සිතා ගැනීමට නොහැකි වුණා. පස්සෙන් පස්සට ගිය මම වේගෙයෙන් වලව්ව වෙත දුවන්න වුණේ වෙන කරන්න දෙයක් නැති නිසාමයි.

වේගයෙන් දුවන් ගිය මම කුස්සියෙන් ඇතුළට යනවිටම තේ කෝප්පයක් අතින් ගත් ලොකු නැන්දාගේ මගේ ඉස්සරින් එන බවක් දුටුවේ නෑ. ආපු වේගයට මට මාව පාලනය කරගත නොහැකි වූ නිසා මම වේගයෙන් ඇගේ ඇඟේ හැපුණා.

තේ කෝප්පය ඇඟ පුරා හැලුන ලොකු නැන්දා කෝපයෙන් මා දෙස බලා "මදන විසේ හැදිලාද" කියා විමසුවේ මාව තවත් බිය ගන්නවමින්.

අන්ධ මන්ද වූ ඩිංගිරි නැන්දා මා දිහා බැලුවේ අනුකම්පාවෙන්. කිසිම කතාවක් නැතිව මම අක්කත් අම්මාත් සිටි කාමරයට රිංගාගත්තේ හොර පුසියෙක් වගේ.

අම්මාත් අක්කාත් එකිනෙකාට තුරුලුව නිදා සිටියේ දෙදෙනාම දැන් පසුවන්නේ ඉතා අසරණව බව කියන්න එක දැනෙන නිසා වෙන්න ඇති කියලා මට හිතුනා.

අප තිදෙනාගේ අනාගතය ගැන සිතන්නට පුළුවන් වයසක මා නොසිටියත් බොහෝ දේවල් මගේ හිතට ගලා එන්න පටන්ගත්තේ මාව නොසන්සුන් කරමින්. අම්මාව වෛද්‍යවරයෙක් වෙත ගෙන යාම හොඳ බව මගේ හිත කියන්න වුණා.

"අක්කේ ටිකක් ඇහැරෙන්නකො".මම අක්කාට සෙමින් කතා කරේ මේ ගැන ඇගේ අදහස විමසන්න.
"ඇයි නංගි ඔයා බය වෙලා වගේ"
අක්කා ඇසුවේ පුදුමයෙන් වුණත් මම නිලමේ ඇඳුම් ඇඳන් හිටිය කෙනා ගැන අක්කට කියන්න ගියේ නෑ. එහෙම කිව්වත් ඇය එය විශ්වාස නොකරයි කියලා මට සිතුණා.
"අපි අම්මව ඩොක්ටර් කෙනෙක් ළඟට අරන් ගියොත් හොඳයි නේද"..මම ඇහුවේ අම්මට නෑසෙන්න හඬ බාල කරලා..
"හ්ම්ම්..ඒත් ඒක කරන්න ටිකක් අමාරුයි..අත්තම්මා අපි හිතන කෙනාම නෙමෙයි" අක්කා කිව්වේ ඇහෙන නෑහෙන හඬින්.

මම පුදුමයෙන් අක්කගේ මූණ දිහා බලන් උන්නේ ඇය කියන දේ තේරුම් ගන්න බැරිව..
"ඇයි අක්ක එහෙම කියන්නේ" මම ඇහුවේ ටික වෙලාවකින්..
"ඊයේ උදේ ලග්ගල මාමණ්ඩි මම අහගෙන අත්තමමට කියනවා අපේ අම්මව දොස්තර කෙනෙක්ට පෙන්නුවොත් හොදයි කියලා..

" ඉතින්.. මම ඇහුවේ කුතුහලෙන් පිරී ගිහින්..
" ඉතින් අත්තම්මා කිව්ව..
"මොන ඔනේ නෑ පුතේ ඔය ගෑනු දකුණු පළාතේ ගුරුකම් දන්න උදවිය..මගේ කොල්ලට ඉනාවක් කවලයි අල්ලගත්තේ. කොල්ල මැරුණට පස්සේ ඒක එයාගේ ඇඟට ගිහින් ඕවාට බෙහෙත් නෑ."

අක්ක මේ විදියට කියන් යද්දී මට ඇත්තෙන්ම අත්තම්මා ගැන ඇතිවුණේ කියා නිම කල නොහැකි කෝපයක්.කවදාවත් කිසිමවිටක දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ව අපේ අම්මා කිසිකෙනෙකුට වරදක් නොකරපු කෙනෙක් බව මමත් අක්කත් අප්ප්ච්චිත් දන්න්වා.
සත්තකින්ම අපේ අම්මා සැබෑ අම්මා කෙනෙක්.ඇය කිසිම දිනක අපේවත් අප්පච්චිගේවත් වෙනත් කිසිවෙකුගේවත් හිත රිදවනවා මා නම් දැක නැත.එහෙව් අම්මාට අත්තම්මා මේ කරන කෙනෙහිළි කම් වලට මට ඇය ගැන ඇතිවන්නේ පිළිකුලක්.

මම සුසුමක් හෙළා ඇඳ ලගින් ඉවත් වී ජනෙලය අසලට ගියේ කලකිරීමෙන්..
"ඒත් අත්තම්මා මොනවා කරත් කිව්වත් මම කොහොම හරි අම්මව සනීප කරගන්නවා"..
මම යටි හිතින් මටම කියාගත්තේ වෙන කරන්න දෙයක් නැති නිසයි.

ජනෙල් කවුළුවෙන් බලා ඉන්නා මට වලව්ව පසක් ඇති දැවැන්ත කොස්ගස පෙනේ.. වලව්ව සේම දිරාපත් වී ඇති මේ කොස්ගසේ අපි කුඩා කාලයේ ඔන්චිල්ලාවක් තිබුණා මට මතකය. අප සිංහල අවුරුද්දට අප්පච්චී සමග අත්තම්මා බලන්න පැමිණි විට හති වැටෙන තුරු ඔන්චිල්ලා පැද්දෙමු. අප්පචිචී සේම ඔන්චිල්ලාවද අද නැත. අප්පච්චි සිහිපත්ව නැවතත් මගේ ඇස් කඳුළු වලින් තෙත් වූයේ මටත් නොදැනිමය.

"චූටි මැණිකේ ජනෙල් පොළුවල එල්ලිලා භාවනා කරනවද" කුමුදු සිහින් හඬින් සිනාසෙමින් මගෙන් විමසන තුරු මා කොපමණ වෙලාවක් එසේ සිටියාදැයි මට මතක නැත.
"නෑ කුමුදු ඔයාට අපේ ජීවිතේ රහසක් නෙමෙයි නේ.. අම්මා ගැනයි අක්කයි මායි කතා කරේ"
මම කුමුදුට සත්‍ය වසන් නොකළේ ඇය අප කුඩා කාලයේ සිටම අපේ ජීවිත වල නොදන්නා දෙයක් නොමැති නිසාමය.

"චූටි මැණිකේ මටත් කියන්න දෙයක් තියෙනවා..ඒත් මෙතන කියන්න බෑ." කුමුදු ඉතා රහසින් මට පැවසුවේ වට පිට බලමිනි..
"මොකක්ද කුමුදු අනේ කියන්නකෝ මාව බය නොකර" මම නොඉවසිල්මත්ව කුමුදුට කීවේ ඇගේ කතාව අපේ ජීවිත පිළිබඳ යම් දෙයක් මට ඉවෙන් මෙන් දැනෙන්දීය.
"මෙතන කතා කරන්න බෑ සුදු මැණිකටත් කතා කරන් අපි එළියට හමු හෙමීට" මා කුමුදුට අවනතව ඔළුව වැනුවේ රහස දැනගන්නා කුතුහලයෙනි..

...ඊලඟ කොටසින් නැවත හමුවෙමු.....