පුංචි කුමාරිහාමිගේ වලව්ව

අම්මගේ ඉකිගැහීමත් අක්කගේ විලාපයත් මට හීනෙන් වගේ ඇහුනා.ඒත් ඒ ඇයි කියලා මට හිතාගන්න බැරි උනා..

මම නැගිටලා සාලෙට ගියා.සාලේ බඩු ඔක්කොම අස් කරලා..බිත්තිවල ගහලා තිබ්බ පොටෝ ඔක්කොම ගලවල. මම අම්මා ලඟට කිට්ටු වෙලා අම්මගේ ඇඟට හේත්තු උනා..

"අනේ චූටි දුවේ අප්පච්චි අපිව දාලා ගියා" කියලා අම්මා කිව්වේ කෑ ගහලා.

මට ඒක් ඇහුනේ හරියටම අතීතෙන් එන හඬක් වගේ..

ඒ විදියෙම විලාපයක් මම ඊට කලින් අහලා තිබ්බා වගේ මතකයි..මගේ මතකයට කිසිම දේයක් ආවේ නෑ..ඇත්තෙන්ම කියනවනම මට කිසිම දෙයක් දැනුනේ නෑ.

අත්තම්මලා නැන්දල්ලාත් මගේ දිහා බලන් හිටියේ පුදුම වෙලා වගේ.
මම ඊලඟට අක්කා දිහා බැලුවා..

"අනේ නංගියේ අපට ඉතින් ආයේ අප්පච්චි කෙනෙක් නෑ" කියලා අක්කා කිව්වේ මාව බදාගෙන.

"අනේ මගේ අප්පච්චී" කියලා කෑ ගහනවා එක්කම මට ආයෙමත් සිහි නැති උනා

අප්පච්චිව හවස ගෙදර ගෙනාවා..මම නම් එයාව බලන්න කොහෙමත් සාලේට ගියේ නෑ.

අක්කයි අම්මයි විලාප තිය්න්නවා මට හීනෙන් වගේ ඇහුනා.

මම හොරෙන් දොර රෙද්ද අස්සෙන් අප්ප්ච්චි දිහා එක පාරක් බැලුවා.එයා ආසම එයාගේ කලු කෝට් ඇඳුම ඇඳලා..

අප්ප්ච්චි ඒක ගත්තේ අප්පච්චිගෙ ලඟම නෑයෙක්ගේ මගුල් ගෙදරකට.එදා අප්පච්චි කිව්වා

"මගේ මගුල් ගෙදරටවත් මම මේ තරම් හොඳ එකක් මැහුවේ නෑ" කියලා

"එහෙනෙම ආයෙත් මඟුල් ගෙයක් ගන්න බැරි යැයි" කියලා අම්මා හිනාවුනා

"දැන් ඉතින් අවමගුල තමා"

කියල එදා අප්ප්ච්චි කියද්දි මම හිතුවෙ නෑ එයා අයෙත් මේ ඇඳුම අදින්නෙ එයාගෙම අවමගුලට කියල

අප්පච්චි නැතිවෙලා තියෙන්නේ පපුවේ ආමාරුවකින්..හදවතේ අසනීපයක් කියලා තමයි තීරනය කරලා තියෙන්නේ..

අප්පච්චි ඉස්කොලේ ඉද්දිම හදිසියේම ආපු පපුවේ අමාරුවක් නිසා රෝහලට ඇතුල් කරලා..ඒ වෙනකොටත් අප්පච්චි මියගිහින් කියලා තමා වෛද්‍ය වරු නම් කියලා තියෙන්නේ.

අප්පච්චි ඉස්සරම ඉඳලා පැවැතෙන කුලවත් පරම්පරාවක අවසාන පුරුක..

අත්තම්මයි අත්තයි අප්පච්චිව ජීවත් කරවගන්න ගොඩක් මහන්සි උනාලු..ඒ පවුලට හම්බ වෙන හැම පිරිමි ලමයෙක්ම අකාලේ මිය යන නිසා.

අත්තාගේ කාලේ වෙනකොට රටතොට වෙනස් වුනා.කවුරුත් නින්දගම් වල වලව්වලට නිකන් බැල මෙහෙවර කරන්න ආවේ නෑ.

ඉස්සර රජ අන තමා ඒ නින්දගමේ අධිපතියට ඒ ගම් වැසියෝ සේවය කරන්න ඔනේ කියන එක.

ඉතින් සේවකයන්ගෙනුයි ඉඩ කඩම් වලුනුයි අඩුවක් නැති වලව්වල කුලවන්තයෝ බොහොම සැපවත් ජ්ජිවිතයක් ගත කරා අතට පයට දැසි දස්සන් එක්ක.

නින්දගම් කියන්නේ දලදාමාලිගාවට අයිති ගම්. ඒ ගම්වල ඉන්න සාමන්‍ය මිනිස්සුන්ගේ රාජප්කාරිය තමයි දළදාව ආරක්ෂා කරන්න සේවය කරන්න..පෙරහැරට අවශ්‍ය සේවය සපයන එක.
ගොඩක් වෙලාවට මේ ගම් වල අය පහත් කුලවල කියලයි සම්මත උනේ.ඒ ගමටම ඉන්න එකම කුලවන්තයෝ තමා වලව්වේ උදවිය

එත් රජවරු නැතිවෙලා ඉංග්‍රීසින් රට යටත් කර ගත්තට පස්සේ නින්දගම් ක්‍රමය නැති උනා.එහෙම උනායි පස්සෙ වලව්වලට බැලම්හෙවර කරන්න යන එකත් ඒ මීනිස්සු අතින් නතර උනා..පිරිස් බලයෙනුයි ධනබලයෙනුයි පිරිහුන වලව් දවසින් දවසම ගරා වැටුනා.



ඒ වගේ ගරා වැටුන පව්ලක ඉපදුන අපේ අප්ච්චි ගැන මගේ හිතේ ඇතිවෙන්නේ කියාගන්න බැරි දුකක්..



අප්පච්චි හැමදේම කරේ අපි ගැන හිතලා..එයාට තිබ්බ එකම සතුට අක්කයි මායි..ඒත් අප්ප්ච්චි අපි ගැන දුක් උනා මම අහගෙන සමහර දවස් වල අම්ම එක්ක කියලා දුක් වෙනවා



"කෙල්ලෝ දෙන්නට උගන්න ගත්තොත් මිසක් අපිට දෑවැදි නම් දෙන්න වෙන්නේ නෑ" කියලා..



අප්ප්ච්චි හැමදාම අත්තම්මයි නැන්දලයි අම්මයි අතරේ තැලුනා..අත්තම්මගේ පැත්ත අරන් අම්මගේ හිත රිද්දන්න අප්පච්චි කොහෙත්ම කැමති උනේ නෑ..

අප්පච්චි මිය ගිහින් කියන එක මට කොහෙත්ම විශ්වාස කරන්න බැරි උනා..හීනේන් සිද්ධ වෙන දෙයක් විදියට තමා මම හැමදේම දැක්කේ..

ඒ හැම වෙලාවකම මම පොඩි කාලේ ඉදන් හැමදාම හීනෙන් දකින මිනිස්සුන්ගේ අඩන වැලපෙන් හඬවල් වැඩියෙන් දැනෙන්න පටන් ගත්තා