ලියන්න හැකියාවක් තියෙනවද දන්නේ නෑ..
ඒත් මොනා හරි ලියන්න නම් මම හරිම ආසයි..ඒත් කිසිම දෙයක් ප්‍රසිද්ධියේ ලියන්න අකමැති උන එකම හේතුව නම් "අම්මා"..
"ලියනවනම් වැදගත් දෙයක් මිසක් එක එක මනමාල කතා එහෙම ලියනවා නෙමෙයි"
ලියන්න ගත්ත මුල්ම කාලේ අම්මා සැර උනා.
ඒක නිසාම ලියන්න යන හැම මොහොතෙම හිත යටින් ලොකු බයක් එනවා මෙහෙම කතාවක් ලිව්වොත් අම්මට පෙන්නන්නේ කොහොමද කියල.
දැන් නම් එහෙම බොලඳ කතා ලියවෙන්නෙත් නෑ වගෙයි..
අයිතිකාරයා නම් කියනවා "ඔයා ලියන එවා මෙලෝ රහක් නෑ කියල"(එයාගේ කමෙන්ට්ස් නම් දැන් හුරුයි මට )
ඉඳලා හිටලා ආදර කවි නම් ලියවෙනවා(ආදරෙයි කැස්සයි හංගන්න බෑලුනේ)
හොඳ වෙලාවට අම්මා මූනු පොතේ නෑ..ඒක නිසා බයක් නෑ.. ඒත් දකීදෝ කියලා පුංචි ලැජ්ජවක් වගේම බයක් හිතේ තියෙනවා..
(හොරෙන් ආදර කවි ලියන මම පුන්චි කුමාරිහාමි )
හීනෙන්වත් අපි බලාපොරොත්තු නොවෙන දේවල් අපේ ජීවිත වල එක පාරටම සිද්ධ වෙන එක අපේ දෛවය නම් .. අම්මගෙයි මගෙයි අක්කගෙයි දෛවය ඒ තරම් හොඳ නෑ ක...
හදිසියේම දැනගත්ත මේ ආරංචියෙන් සිත සසල වුනා. ඇත්තෙන්ම විශ්වාස කරන්නත් අමාරුයි.. හැමදාම අපි අතරේ ඉදන් අපේ මුවගට හිනාවක් එක්කරන.නොදන්නා බො...
සැදෑ හිරු රතු පාටබෝලයක් මෙන් බැස යන්නට සැරසේ. මුහුදේ ගිලෙන හිරු, සයුර තනිකර දමා යාමට අකමැත්තෙන් මෙන් නැවත නැවතත් මතුවෙයි. මුළු පරිසරයම...
කුඩා ගමේ මද්දහනේ අව් රශ්මිය නිවා හුරී කඳු පෙතේ දඬමන් දිගේ ගියා මෙමා එවන් ගමන් මා නම් ගියේ සෙනෙහස ගැන සිතා නුඹේ කරට රිදී පොටක් පළදන්නයි...
ඔයා කවුරු උනත් යම්කිසි හැකියාවක් තියන කෙනෙක් .
ReplyDelete…දිගටම ලියන්න . සුහ පතනව .
ස්තූතියි ගිම්හානි ඔයාගේ දිරිමත් කිරීමට
ReplyDeletepunchi kumarihamige kathawa continue karanna akki.. eka lassanai...
ReplyDelete@ Tharwa .ගොඩක් ස්තූතියි ..ඉක්මනින් ඉතුරු කොටස් දෙන්නම්
ReplyDelete