ලියන්න හැකියාවක් තියෙනවද දන්නේ නෑ..
ඒත් මොනා හරි ලියන්න නම් මම හරිම ආසයි..ඒත් කිසිම දෙයක් ප්‍රසිද්ධියේ ලියන්න අකමැති උන එකම හේතුව නම් "අම්මා"..
"ලියනවනම් වැදගත් දෙයක් මිසක් එක එක මනමාල කතා එහෙම ලියනවා නෙමෙයි"
ලියන්න ගත්ත මුල්ම කාලේ අම්මා සැර උනා.
ඒක නිසාම ලියන්න යන හැම මොහොතෙම හිත යටින් ලොකු බයක් එනවා මෙහෙම කතාවක් ලිව්වොත් අම්මට පෙන්නන්නේ කොහොමද කියල.
දැන් නම් එහෙම බොලඳ කතා ලියවෙන්නෙත් නෑ වගෙයි..
අයිතිකාරයා නම් කියනවා "ඔයා ලියන එවා මෙලෝ රහක් නෑ කියල"(එයාගේ කමෙන්ට්ස් නම් දැන් හුරුයි මට )
ඉඳලා හිටලා ආදර කවි නම් ලියවෙනවා(ආදරෙයි කැස්සයි හංගන්න බෑලුනේ)
හොඳ වෙලාවට අම්මා මූනු පොතේ නෑ..ඒක නිසා බයක් නෑ.. ඒත් දකීදෝ කියලා පුංචි ලැජ්ජවක් වගේම බයක් හිතේ තියෙනවා..
(හොරෙන් ආදර කවි ලියන මම පුන්චි කුමාරිහාමි )
කුඩා කාලයේ අසා තිබූ නොයෙකුත් කතා අතර මානසික රෝහලේ රෝගීන් ගේ හදට යාම අමතක නොවන කතාවකි. නැවත එය මතක් කරනවා නම්. .... රෝගීයෙක් රාත්‍රීයේ ...
සැදෑ හිරු රතු පාටබෝලයක් මෙන් බැස යන්නට සැරසේ. මුහුදේ ගිලෙන හිරු, සයුර තනිකර දමා යාමට අකමැත්තෙන් මෙන් නැවත නැවතත් මතුවෙයි. මුළු පරිසරයම...
පුංචි කුමාරිහාමි කියන කතාව මම ලිව්වට ඒක සම්පූර්නයෙන්ම මගේ ජීවිත කතාව නම් නෙමෙයි.. අපේ යාලුවෝ එහෙම හිතාන ඉන්නවනම් සමාවෙන්ට ඔනේ..පුංචි ...
කපා දාන්න යැයි කිය කියා හැම කෙනාම බල කල නිසාම කපා දැම්මා විනා අඹ ගහ කපා දැමීම ගැන ලොකු ඉස්කෝලේ මහත්තයා තවමත් පසුවන්නේ විස්සෝපයෙනි. කුඩා ...
ඔයා කවුරු උනත් යම්කිසි හැකියාවක් තියන කෙනෙක් .
ReplyDelete…දිගටම ලියන්න . සුහ පතනව .
ස්තූතියි ගිම්හානි ඔයාගේ දිරිමත් කිරීමට
ReplyDeletepunchi kumarihamige kathawa continue karanna akki.. eka lassanai...
ReplyDelete@ Tharwa .ගොඩක් ස්තූතියි ..ඉක්මනින් ඉතුරු කොටස් දෙන්නම්
ReplyDelete